JAKBY

ten spektakl sam się zrodził

noc dała nam salę

gdzie światło po to gasło

by znów się zapalić

twarze były maskami

oddechy zegarem

ciemność bluszczem zaborczym

wrastającym w ściany

gdzie czekała muzyka

pozaziemskich batut

dla nas grana

bo wokół nie było nikogo

tylko szepty czasami

zdradzały nas światu

czasem nuta westchnienia

czasem jakieś słowo

zegar stąpał po strunach

w wędrówce donikąd

sonata księżycowa

zaległa w pościeli

melodia wyciszenia

wciąż była muzyką

w przebłysku klawiatury

którą świt już bielił

to coś w nas jakby było

zaraz potem obok

w muzyce letniej nocy

zza grubej kurtyny

rano znów byłaś sobą

i nie byłaś sobą

a ja wciąż ten sam niby

lecz już całkiem inny