TA, CO MILCZENIEM I KRZYKIEM

Podomykajmy słowa, które nas przerastają,

pozostawmy wszystko wykluwającej się pamięci.

Jest wierna i cierpliwa. Odezwie się kiedyś dopisanym

posłowiem, przed którym dziś się tak bronimy.

Podomykajmy słowa. Nie są czymś trudnym, ale nie potrafimy,

nie umiemy, nie dorośliśmy. Popiołom pozostawmy pamięć,

będącą wszystkim i niczym, milczeniem i krzykiem,

pyłem na resztkach zieleni, dopisaną stronicą po słowie

koniec. Koślawą literą na marginesie pożółkłej kartki.

Podomykajmy słowa. Odejdźmy tak, jak się niedawno

pojawiliśmy, nieświadomi skutków siły przyciągania.

Pamięć ma eteryczny i czuły dotyk. To z nią zostaniesz,

skoro nie możesz ze mną, To ona z czasem stanie się ścianą

i sufitem skurczonego świata. To w jej oczy będziesz

zaglądał, skoro nie decydujesz się zamieszkać w moich.

W jej głosie echo mojego głosu, jej szept moim szeptem,

wilgotny oddech na szyi moim oddechem. Sprawia,

że znów się pojawiam. Wtapiam się w poręcz łóżka, chowam się

za firanką, siną smugą zawisnę nad świecznikem. A ty będziesz

mnie odwiedzał w lędźwiach kolejnych moich mężczyzn,

w ich twardości, przekleństwach i nawykach. Odległy i nieralny,

ale wciąż ty.

Wciąż ty.