Ziarno

gdy skończyła się droga

usiadł na kamieniu

spojrzał na drogowskazy

zwalone jak szczapy

kikuty w geście łaski

wskazały mu niebo

podziękował

powiedział

że sam dalej trafi

* * *

przez korytarze zmarszczek

przeciska się życie

w zmęczonych dłoniach

niesie serce

troszkę się potyka

nie dziwcie się starowince

stygnącym oczom wydaje się

że niosą ptaka

który wypadł z gniazda

bo jaka to właściwe różnica

wielkie serca

na zawsze pozostają

ostoją serc małych

bezbronnych piskląt

nieopierzonych lęków

Ta, co milczeniem i krzykiem

MILCZENIE OWIEC

Karmieni obietnicą, spętani posłuchem,

odkrywamy na szyi złudzenie metalu,

uległość nas powala fantomowym bólem,

zgina karki ku ziemi i czyni ofiarą.

Znowu słowo szaleńca wytycza nam drogę,

a my kroczymy karnie, niczym stado liche

owiec, w milczącym marszu, po okruszek chleba.

Bo bunt nasz nazbyt słaby. A sprzeciw zbyt cichy.

Poeta się buntuje. Drętwieją mu dłonie.

Wie, że wiersze bez gniewu, to kalekie wrony.

Wybierają dziobami rzucone okruchy,

nieświadome zaniku skrzydeł przykurczonych.

Czekamy, aż przebudzi nas sygnał armatni.

Nie ty pierwszy Cyprianie,

i nie ja ostatni.