postrącałeś słowa z drzewa
zostawiłeś niedojrzałe
bo sam też już nie dojrzewasz
kiedyś mogłeś
kiedyś chciałeś
twoje modły nazbyt skryte
by przebiły się przez skały
i zawisły pod kiężycem
chociaż mogły
chociaż chciały
wystarczyłaby tu śmiałość
by skropliła się kabała
i spłynęła kroplą małą
skoro mogła
skoro chciała
*
może i nie wierzysz w miłość
lecz niewiele brakowało
by to coś się dopełniło
przecież mogło
przecież chciało
czy to już dzień…
tak to dzień
wciąż jeszcze luty
wiek dwudziesty pierwszy
rok przestępny
albo też przestępczy
sam to zapewne ocenisz
nie oczekuj głosu kura
ani kurantów
to tylko sms
który strąciłeś go z siebie
w nerwowym odruchu
gdy się zbudzisz
odpowiesz lajkiem albo apką
a teraz śpij
śnij o kocich łbach
furmance
i gazowej latarni
zanim rozmyje je ledowe
światło przemijania
wciąż chcę podążać
w ptasich stadach
o nic innego już nie proszę
w jasnej gondoli się unoszę
nie dbając o to
że opadam
skulona
za werniksem
mglistym i spękanym
lecz te oczy
te oczy
świat ci ich zazdrości
to tobie
dano dzisiaj
dar nieśmiertelności
my cisi
krótkowieczni
z drugiej strony ramy
rozbieram
kaleczę
przywłaszczam
nienawidzę
*
rozbieram
z sepii i szkarłatu
językiem szminkę
policzkiem puder
palcami palce
kaleczę
pięciopalczastą ciszę
rozrywam ciemność
nawlekam nuty
przywłaszczam
szkarłat wpięty we włosy
hermetyczność przymkniętych powiek
bliskość oddechu
osiadającego na motylich skrzydłach
nienawidzę
za okrucieństwo
i przymus czekania
za śmiałość fali
która wygładza kamienie
za siebie samego
jakiego dotychczas nie znałem
który rodzi się od nowa
siadam i patrzę
w rozgwieżdżoną przestrzeń
przez lęki które
niełatwo oswoić
jest w tobie światło
jest w tobie powietrze
jest droga mleczna
w boskiej aureoli
to COŚ
to lekkość orlich skrzydeł
podniebny lot
wśród gór wysokich
gdzie znika świat
na krótką chwilę
tylko ty
ona
i obłoki
patrz… tyle marzeń
tęsknot tyle
patrz… sny o szczęściu i miłości
zbolałe w swojej samotności
kręcą kołują jak motyle
patrz...tyle tęsknot
tyle marzeń
z nowym przesłaniem
i z tym starym
błądzą kołują pełne wiary
że coś się stanie
coś się zdarzy
niewiele mogę ale… gdybym
wiersz im rozpalił jak ognisko
żeby zleciały się tu wszystkie
pełne nadziei świeżych żywych
by się spotkały i poznały
nie kryły się już dłużej w cieniu
sen wspólny śniły o spełnieniu
choćby niewielkim
i niecałym
może by coś tam zanuciły
i zakręciły w świetle iskier
i przefrunęły nad ogniskiem
zawirowały ile siły
sosny strzeliste i te krzywe
w krąg ten ruszyłyby odważnie
mrzonka
utopia
wyobraźnia…
lecz w moim wierszu to możliwe
