* * *

za to

że on daleko

a ty dzisiaj ze mną

za dotyk i za słowa

wsiąkające w ciemność

za ten krzyk co za chwilę

zagęści powietrze

że to nie ty...

przepraszam

pomyliłem wiersze

Znikąd do nieśmiertelności

 a potem zmarła

ale to było potem

wcześniej spływała lawą po  zboczach wulkanu

niepięknie i pięknie

     (no dobrze pominiemy to pierwsze)

a więc erupcja głosu poruszająca ziemską skorupę

czułość zieleni i stygnący popiół

     (no dobrze pominiemy to drugie)

wystudzany przez deszcze kryształ

wytapiany klucz do przyszłych pokoleń 

do ludzkiej pamięci

do ludzkich serc

do wieczności

a potem zmarła

     (no dobrze pomińmy też słowo potem)

w ł a ś n i e  zmarła

a poeta pisze o niej wiersz

     (no dobrze słowo zmarła też wypada pominąć)

krocząc po śladach prowadzących

znikąd do nieśmiertelności

* * * (haiku)

 pytasz o tamte

bitelsówki z Różyca

a ja już bosy

* * *

 ktoś

kiedyś

być może

albo nawet na pewno

komuś

coś

bardzo

* * *

dla jednych

zachłanność nieba

dla innych

światło i czas

a dla mnie

nuta rozbrzmiewa

gdy trącam najdalszą

z gwiazd

demiurgu

gwiezdnych symfonii

nie pytam czemu

lecz jak

mógłbym się niebu odkłonić

jak coś wymyślisz

daj znak

* * *

 a może światłem

a może chlebem

a może winem

grzechem

nauką

pytam w imieniu

żywych

umarłych

i zagubionych

czym jesteś

s z t u k o

LIMERYK KASTYLIJSKI

 Gość, co w ślady chciał pójść Don Kichota,

zwykł powtarzać beztrosko: a co tam...

Prymitywny gaduła

szybko dodał -  Don Juan!

To nim chciałem być, zachichotał.

PRZED ODLOTEM

pomruk

podręczny bagaż

do tu

do gdzieś

do tam

bez żegnaj

bez może kiedyś

skrzydła

zapięte pasy

wysokość

oddalenie

a teraz

czym wyżej

tym mniej we mnie nieba

* * *

 ręka z napisem miłość

delikatnie osiada na twojej

zapewne po to

żebyś nagle nie wymknęła się

nie poddała

ręka z napisem

jeszcze tylko chwila

zbiera z twojego czoła

krople potu

wulgaryzmy

kierowane w stronę nieba

nie oznaczają wcale akceptacji piekła

krew 

pot 

i łzy

a przecież chwila

gdy przynosi je bocian

to najpiękniejsza chwila

* * *

ciasno mi

w twoim niebie

przestrzeń

do bólu w nim zwarta

księżyc oparty o ciebie

i ty 

o księżyc oparta

staram się wyrwać

daremnie

z niewoli duszy

i ciała

więcej mnie w tobie

niż we mnie

jest tak jak chciałaś

bo chciałaś

* * *

czy możliwe

żebym przenikał

twoje powieki

kiedy śpisz

a przecież patrzę

a przecież w oczy

a przecież śpisz