NIŻEJ NIŻ POŁONINY

chłonę szczerość przestrzeni

gdy przysiadam na wetlińskim progu

w chwilach zwątpienia okrywam się niebem

a ta przestrzeń wiarygodna taka

nie potrafię żyć

nie potrafię umierać

nie potrafię dokonywać wyboru

nie rozróżniam dróg dobrych od złych

na granicy światów

między wzlotem świetlistym a bolesnym upadkiem

gdzie spadają niedociosane anioły

na drewnianej przysiadam skrzyni

w jakiej ludzie przywykli przechowywać swoje życie

swoje dziś

swoje wczoraj

swoje własne prawdy

przechwycone z opróżnionych musztardówek