Smutek i Melancholia

przylatują wieczorem

gdy dzień się wystudza

moje okno już czeka

dwa cienie

dwa ptaki

dokarmiam je spojrzeniem

zbierają okruchy

zostawiają na szybie

nieznane mi znaki

na tej szybie

do której

swoją twarz przytulam

której lęki zawierzam

jak dłoniom matczynym

przylatują tak ufnie

w prostocie potrzeby

odlatują tak pięknie

że lecę wraz z nimi

* * *

pod mostem się sprzedała
w uśpionej wiklinie
dała mu tyle ciała
za ile zapłacił
dzień się stoczył w nurt rzeki
most tańczył wraz z nimi
w tym krótkim zapomnieniu
szczęśliwych inaczej


zaplątały się dusze
uwalniając ciała
przygarnęła ich trawa
w odruchu najprostszym
i wzleciała gdzieś iskra
taka iskra mała
miłość ciałem się stała
a ciało miłością

---

***

odszedł

niby go nie ma

a przecież jest

bo jeśli go nie ma

to i nas nie ma

albo jesteśmy na niby

ale jeśli pulsuje migotaniem

największe serce świata

to w środku są też serca małe

przytulone do siebie

krwawiące jednym czerwonym płomieniem

czasami wierszem

takim jak ten

bo jeśli go nie ma

to tylko słowo jeśli

to tylko słowo niby

tylko to po nas zostanie

*** (w dniu śmierci Pawła Adamowicza)

kamienie milczą
kamienie  się nie dziwią
człowiek zabił człowieka

bo miał powód
bo powodu nie miał
bo nie wierzy w życie bez zabijania

bo zrobił to wczoraj
bo zrobił to dziś
bo zrobi to jutro

bo dalej będzie zabijał
pośród obojętności takich jak on
pośród rozpaczy tych innych

pod niebem tej samej wiary
pod skrzydłami innej
równie dobrze pod kopułą
bez nieba i skrzydeł

Z MGŁY DO WIECZNOŚCI

obiecałaś mi kiedyś

że z a w s z e

a to słowo

jak mgła

podświetlona

tak mi dziwnie

bo mgły

nie są wieczne

bo poranek

je strząsa

wraz z rosą

a ta dziwność

bogata spokojem

słowo z a w s z e

wypuszczam

jak ptaka

chwytam chwilę

zamykam ją

w dłoniach

jeszcze drżącą

do gniazda

układam