***

***

to co pękło

stwardniało

oberwane płatki już nigdy nie odrosły

złamana łodyga 

pochyliła się ku ziemi

gdybyś tak jak inni

nauczył się mojego ogrodu

wiedziałbyś jak sięgać po kwiaty

czym potrafią być dla ludzi

ale odgrodziło cię ode mnie

kilkaset lat ciemnej historii

musiałeś przeciskać rękę

zza kolczastego ogrodzenia

za którym pozwoliłeś się zamknąć

gdybyś znalazł się

w prawdziwym rodzinnym  domu

wiedziałbyś

czym jest płacz dziecka nad ranem

jego rozgrzane czoło

poranny pocałunek

byłam kwiatem

dopóki nie złamałeś mnie na pół

zachłannym ruchem

przez kraty ogrodzenia

zostawiając na kolczastym drucie

strzęp czarnego sukna

czerwone krople

które nie krzepną

w przedwcześnie dorosłych snach

bolesne echo słów

tylko nie mów nikomu