OKSYTOCYNA I INNE TAKIE

Przyjaźń, miłość... o to pytasz, Kubusiu?

Miłość, to takie małe coś wielkiego.

Ci, co się znają, różnie o niej mówią.

Statystycznie trwa nie dłużej niż cztery lata

i ma wszelkie znamiona choroby umysłowej.

Odpowiadają za nią konkretne reakcje

biochemiczne w mózgu. W małym rozumku też,

jeśli już pytasz. Zauroczenie jest spowodowane

fenyloetyloaminą, która odurza, powoduje euforię

i podniecenie. Zakochaniu towarzyszy zwiększone

wydzielanie się dopaminy, jednego z hormonów

szczęścia, oraz spadek stężenia serotoniny.

Za powstanie dojrzałej miłości odpowiadają

oksytocyna i wazopresyna, bez których

nie zaznalibyśmy bliskości i przywiązania...

Nie uciekaj, zaczekaj jeszcze chwilę.

Mówisz, że miłość przerobiona przez analityków

smakuje jak pizza z mikrofali i nie nadaje się

dla istot o bardzo małym rozumku. Nie przejmuj

się, nie musi. Najważniejsze, że jest jeszcze

przyjaźń. Smakuje jak miód, nasz ukochany

spadziowy miód. Wprawdzie zawiera oksydazy

i katalazy, ale przede wszystkim zawiera ciebie

i mnie. A to najważniejsze składniki.

* * *

piła się dziś upiła

i pod stół się

stoczyła

ze stolarzem pospołu

na świat patrzą

od dołu

bo stolarz też brał udział

w zakrapianej

kolacji

nic już dzisiaj nie przerżnie

tak już jest

po libacji

ENIGMATYCZNOŚĆ

mówisz

o enigmatyczności świata

a to tylko most linowy

na którego końcach

ustawił nas los

nie całkiem ślepy

pytasz

o enigmatyczność przeznaczenia

swoiste skrzyżowanie dróg

bez napisów i drogowskazów

które przemierzamy

nie zastanawiając się nad logiką

własnego wyboru

a ja myślę teraz jeszcze

o enigmatyczności wiersza

do którego kręte wiodą ścieżki

i żaden to most

tylko zwykła lina

przeznaczona dla ślepych

nieświadomych zagrożeń

bo tylko tacy

poddadzą się jej

bez spoglądania w dół

i bez lęku

ŚLADY

Twoje wczoraj,
to mury ze śladami powstania,
piec kaflowy, zlew w kącie pokoju,
zsiadłe mleko i ziemniak wyczerniony płomieniem,
głos z ambony, o grzechu we dwoje.

Twoje dziś,
wąskim pasmem zakreślonej przestrzeni
między Lidlem, Biedronką, Rossmannem.
Mały ktoś z drobną rączką przyklejoną do twojej.
Imię we śnie szeptane nad ranem.

Twoje jutro
to kaprys zaborczego wszechświata,
miejsce w snach, w których ktoś cię przechowa.
Ślad na drodze, po której wędrowałeś przez lata,
krzyż zwieńczony westchnieniem spiżowym.

Twoja wieczność,
to bryła, zanim czas ją utleni.
Własne miejsce na ziemi.

Tej ziemi.