Mane Tekel Fares

wypatruje napisu, o którym wie, że kiedyś się pojawi.

nie na ścianie, tylko na suficie, o piątej nad ranem.

pojawi się, to pewne. nie potrzebna tu żadna uczta,

która i tak pewnie okazałaby się stypą. jemu wystarczy

samo oczekiwanie i wiara, że te trzy słowa powrócą

tajemnicą, od wieków będącą pokarmem dla niedoskonałych

ludzkich umysłów i że odnajdzie ich pierwotne znaczenie.

nie to, wykłute na skórze, ciążące sinym piętnem od lat.

mane tekel fares

nad tym napisem pochylały się najtęższe umysły.

on nie musiał się pochylać, został rzucony na

strzaskane wcześniej kolana. drewnianym pałkom

łatwiej przyszło kruszyć osłabione głodem kości,

bo bezradni i zmęczeni bogowie poodwracali

w momencie kaźni głowy. wydawało mu się, że

dostrzega ich spojrzenie, że nawet rozumie,

dlaczego coraz częściej ustępują przed dominacją

ludzkiego gatunku, który sami stworzyli, nieświadomi

późniejszych skutków. a teraz patrząc na cyfry,

wytatuowane na żywej ludzkiej skórze, zapewne

wmawiali sobie, że siny numer znaczy to,

co sami chcieliby głosić napisem na ścianie,

gdyby odzyskali władzę nad światem. ale nie znaczył.

dla człowieka powalonego, gapiącego się w niebo,

cyfry te znaczyły coś zupełnie innego.

pojmano ponumerowano unicestwiono

tego numeru nikomu i niczemu nie udało się później

wybielić. nie był też żadną przepowiednią, tylko

wyrokiem. teraz już nieważne, czy z udziałem, czy też

bez udziału setki bogów, wymyślonych przez człowieka

po to, żeby w trudnych chwilach podtrzymywali nadzieję.

mógłby dziś powiedzieć było, minęło. ale nie minęło.

wkrótce trzyczłonowy napis powinien pojawić się

ponownie, tym razem sklejony z liter, nie z cyfr.

jest już do tego przygotowany. wypatruje na suficie

słów, które wyobraźnia ludzka od wieków ubiera

w lniany, siermiężny całun wyobrażeń.

policzono zważono rozliczono