Preludium

Przyśpieszyła kroki jesień,

noc się nocy kłania,

niebo wiąże szalik w grochy,

w rozpiętej koszuli.

Dziś bezsenność mnie wypluła,

jak przeżyty dramat.

Już nie kocha mnie świtanie

i już tak nie tuli.

Nie wymagam.

Ciągle ufam

przymkniętym powiekom.

Są jak duch gasnących świateł

krążący po scenie.

Wielkie serca małych ludzi

wsłuchują się w echo,

za najmniejsze czułe słowo

odpłacają drżeniem.

Na zielonej klawiaturze

tańczą krople świateł,

każdą wychwyconą nutę

nasączyć gotowe.

Przy pomniku Fryderyka

wierzba rosochata

spija krople rozświetlone

Preludium Deszczowym.