ULOTNOŚĆ

 

Czasem coś mnie unosi

ponad linię Tatr,

pięciopalczasta lekkość

odrywa od ziemi,

wtedy płynę z chmurami,

z wiatrem lub pod wiatr,

z księżycem przechwyconym

zaborczością źrenic.

Gubię pióro. Kołuje.

Po to się unoszę,

żeby dać mu możliwość

swobodnego lotu,

żeby słowem osiadło,

wzrosło złotym kłosem,

żeby strofą zakwitło...

Chyba właśnie po to.