* * *

a więc żegnaj Mój Stary

witaj Goły Dzieciaku

przypisano was światu

złoconymi cyframi

machacie nam z wysoka

gwiazdy wprawdzie te same

ale świat jakby inny

my już też nie ci sami

noc grudniowo styczniowa

przypatruje się dachom

wznoszą głowy kielichy

i tak jakoś...

tak jakoś

* * *

 byłem mały

dziś zapewne wielki

a może

wtedy byłem wielki 

spontaniczny

ufny

I szczery

a dziś jestem mały

nie tęskniłem za dorosłością

a dziś coraz częściej

powracam tam po dawną biedę

ciasnotę

niedosyt

zlew w kącie pokoju

sznurowaną futbolówkę

po samego siebie

NOC NA TWARDYM KRZEŚLE

 słona wódka

kruche szkło

postrącane gwiazdy

wolno brniesz w bezsenną noc

bez rozkładu jazdy

suchość w gardle

gorzka łza

nie ma w niej już soli

tylko ten toksyczny jad

co tak bardzo boli

gapisz się

w urwany film

w lustro popękane

słona wódka

gorzkie łzy

coraz bliższy ranek

słona wódka

gorzkie łzy

noc na twardym krześle

wsiąka w obrus tamto coś

co miało być wieczne

* * *

 wiem

że to musi być trudne

kryć w oczach odbicie planet

odległych

martwych

bezludnych

jak noc bezsenna nad ranem

wiem

marzysz o perseidach

lecz droga ich wciąż daleka

rozerwę ciemność

nadlecę

jeśli mi ufasz

zaczekaj

BIAŁE PRZEBUDZENIE

 pod wysrebrzonym księżycem

bielą się świeże nadzieje

odciskam ślad

cofam stopę

i śmieję się

znowu się śmieję

gapię się w ekran latarni

w puch biały

co właśnie osiadł

na dniu wczorajszym bezbarwnym

na smutkach

i na włosach

na drzewach

i na powiekach

duszy przez chwilę znów młodej 

stoję i patrzę

i patrzę

i nie chce mi się odejść

* * *

 

byłeś pewny

że ona

nie zamierza się bronić

przeliczyłeś się trochę

mój drogi

jej wzrok sięga

gdzieś tam ponad

nie dostrzega

twej dłoni

za wysokie dla ciebie

te progi

* * *

 

w powietrzu popiół

po słowach które bolą

na popiele kwiaty

* * *

 

pomocna ręka

rozum jej nieopotrzebny

wystarczy serce

* * *

 

ja królem świata

ty tylko biedakiem

daj mi swą siłę