* * *

 

stuletnie księgi

suchy kwiat

czas

zawieszony

w grubych ramach

to wszystko ja

tak

właśnie ja

bo dusza 

przecież

ta sama

NIEŚMIERTELNA

 Nieśmiertelną cię czynię, zawłaszczam,

przechwytuję wspomnieniem nieśmiałym

z tej pościeli, w której jeszcze wczoraj

w dzień drzemałem, a w nocy kochałem.

Za nieznany świt oczu porywam,

za ich szklistość, o mocy kryształu,

choć tę szklistość wciąż deszczem nazywasz,

letnią kroplą, stygnącą pomału.

Za dojrzałość zielonych ogrodów,

z jej muzyką, płynąca gdzieś z głębi.

Za ten szept, zawieszony jak nuty,

w pięcioliniach zielonych gałęzi.

Po to, by cię utrwalić w obrazach,

w wiecznym locie ku wyspom nieznanym,

nieśmiertelną cię czynię, zawłaszczam,

cichym wierszem oprawiam cię w ramy.

MODLIŁEM SIĘ CISZĄ

 

nie pytajcie gdzie kroczyłem i po co

ani kto wyznaczał trasę

los Bóg czy też może zmęczenie

ocierające się o moje nogi

z potulnym i lękliwym spojrzeniem

okaleczonego psa

przede mną szło drzewo

szeleszcząc starością

nie śmiałem wymijać

modliłem się ciszą

zatrzymała nas rzeka

czas ścigał się z jaskółką

pomachałem  zamyśleniem

odpłacił rozgwieżdzoną perłą

osadzoną w krysztale kałuży

jaskółka zajęta własnym zapętleniem

zignorowała pętlę czasu

zakołowała nad na łomżyńskią skarpą

kłaniając się przygarbionym macebom

schodzącym w wieczystym marszu śmierci

w stronę rzeki obiecanej

jaką stała się dla nich Narew

dostojna rzeka

oswojona z bliskością starego cmentarza

zajęta regulacją własnego nurtu

nie przejęła się zbytnio upływem czasu

śmiało sięgnęła

po wydzielony kęs księżycowej kremówki

zesłany z niebios

na anielskich skrzydłach

białych ptaków

* * *

 wita mnie nagle

zatrzymuje w pół kroku

czerwone światło

* * *

jak widzisz

nadleciałem

jak głodne zwierzę

jak kruk

ściągnęła mnie

z mlecznej drogi 

kusząca biel

twoich nóg

dopiero dziś

zrozumiałem

istotę ptasich cnót

nie skrzydło

kieruje ciałem

tylko pragnienie

i głód

Koniec sezonu

 

lądowanie

poza punktem G

odjęte punkty za brak telemarku

ale wybacz

to koniec sezonu

start też z niższej już belki

co oznacza

mocno skrócony rozbieg

piękny ten świat

w którym bielą poduszki 

oszukuję brak śniegu

a wścibstwo ścian i sufitu

zastępuje widownię

piękny kalendarz

w którym sezon startów

kończy się

słoneczną ciągle jesienią

* * *

 coś wzleciało

coś minęło

coś trwa nadal

kołnierz z lisa

zdarta płyta

dno butelki

ból w kolanie

sen na raty

słaba kawa

ja  niepiękny

ty  niepiękna

my wciąż piękni