Majestat

 

Zapaliłem lampę. Coś szarpnęło,

uciekło przed światłem,

cofnęło się o kilka kroków,

zatrzymało tuż za progiem, zajrzało w okna.

Noc?

 

Rzuciło wilgotnym liściem,

przetestowało przyczepność okiennic,

zadyszką zapłaciło za śmiałość.

Wiatr?

 

Rozerwało niebo,

o horyzont zaczepiło jasne smugi,

dokuczyło gniewnym spojrzeniem,

przejrzało sie w moim.

Ogień?

 

Obsunęło się, skurczyło,

zatraciło przyczepność, opadło na kolana,

gdzieś we mnie, tam w środku,

takie kruche, malutkie, obolałe

z niedoboru pokory.

Człowiek?

WSPÓLNOTA CIENIA

 wraz z tobą przyfrunęła 

paniczna lękliwość drobnego serca

wolność na wyciągnięcie rozpostartych skrzydeł

przysłaniających bezkres i ponadczasowość

usiadła na mojej gałęzi śpiewem

wspólnotą cienia

szczęśliwością drzew

szczęśliwość mojego drzewa

to pierwsza książka z obrazkami

wieża spadochronowa w Parku Praskim

wierzby płaczące etiudą c-mol

nadświdrzański lipcowy piasek

wrony płoszone w rodzinnym sadzie uderzeniem

metalu o metal

teraz wspólnota cienia

na jednej gałęzi z tobą

*

kiedyś też byłem ptakiem

ale nie potrafię tego wytłumaczyć

nie wiem

skąd we mnie ta pewność

* * *

w miękkości traw

osiada gwiezdny taniec

czerwcowy czas

czerwcowe zadumanie

wystarczył koc

i księżyc niczym łódka

cieplutka noc

dziewczyna też

cieplutka

ŹYCIODAJNOŚĆ MARZEŃ

 ziarno, które masz w sobie, nie boi się chłodu,

ukryte w zakamarkach wczesnego niebytu,

jak pokarm, bez którego umiera się z głodu,

jak zmęczona samotność przed nastaniem świtu.

ziarno, które masz w sobie, to przeczucie światła,

pragnienia rozbudzone przez bliskość i dotyk,

ucieczka z wysp bezludnych i życzliwość wiatrów,

anioł stróż wirujący w czuwaniu jak motyl.

ziarno, które masz w sobie, dojrzewa w ukryciu

pszennym piaskiem, na który wyrzucą cię fale,

przebudzeniem, odkryciem pierwszych śladów życia,

spełnieniem i pieszczotą, na którą czekałeś.

na gruncie małych ojczyzn, zniebieszczone niebem,

jasnym kłosem dojrzewa, nim stanie się chlebem.

DZIKIE POLA 2023

 sokoły wiedzą

to nie pola są dzikie

dziki jest człowiek

* * *

w drodze przez ciemność

odszukaj światło w sobie

podążaj za nim

BRUNET WIECZOROWĄ PORĄ

 Brunetka

wieczorową porą

sprawia,

że plany diabły biorą,

nie będziesz księdzem już,

o nieeee!

A może jednak?

Kto to wie?

Wmów sobie,

drogi nasz wikary,

że miłość,

to podstawa wiary.

Najlepszą

tezy tej podporą

brunetka

wieczorową porą.

AKWEN

 Bo czym jest piękno? Uskrzydleniem

w odczuciach prostych i najszczerszych.

Magicznie  rozświetlonym cieniem

w pożółkłych kartkach wczesnych wierszy.

Bo czym jest cisza? Jest muzyką,

która przegrzane głowy studzi.

W drodze do piekła, lub donikąd,

usidla zasłuchanych ludzi

Kim jestem JA? Kim MY jesteśmy

w krótkich porywach  zatracenia,

jeśli nie treścią takich pieśni?

Co noc wchodzimy zabłąkani

w  akweny ciszy,  która zmienia

kropelki piękna w oceany.

* * *

 

* * *

zieleń

tutaj zaczeka

zawłaszczona lasem

brnę przez wydmy

z daleka

teraz tylko piasek

wchodzę w morze

za słońcem

po przyjazne fale

przez horyzont stygnący

schodzę  dalej

dalej

* * *

tamten maj wraca

kroplami w strofie wiersza

strącam je z powiek