* * *

cofnięta ręka

bezradność powiek

zwilżona twarz

to tylko życie

to tylko człowiek

to tylko czas

* * *

 w niedoskonałym 

mrocznym świecie

stojąc na 

umęczonej ziemi

tak wiele można

unieść przecież

oprócz smartphona

uwierz

przemyśl

Księżycowy

 moja wrażliwość nie wymaga podlewania

potrzebuje co najwyżej księżycowego pyłu

księżycowej sonaty

słonecznego światła

jak wszystkie inne kwiaty podlega

procesowi fotosyntezy

na gałęziach dobrego i złego zawiesza

wiecznie dojrzewającą obietnicę nieśmiertelności

choćby ten łódzki cmentarz

utrwalony przez wspaniałego poetę w wierszu

o polskim grobie jego matki Żydówki

lub też Park Ocalałych

z Pomnikiem Polaków Ratujących Żydów

i przeszło 600 "drzewek pamięci" posadzonych

przez tych którzy w czterdziestym czwartym

przeżyli likwidowane Litzmannstadt Ghetto

spojrzenia i ręce wyciągane w stronę nieśmiertelności

sprawiają że spacerując Piotrkowską

nie zapominam nigdy o czekającej tam na mnie

ławeczce Tuwima 

*

moja wrażliwość nie wymaga podlewania

co najwyżej doglądania i pielęgnacji

dla ciebie posadziłem specjalne ziarenko 

karłowatą odmianę szczęścia

rozkwitnie wiosną

Bez wyboru

 wyobcowany psychicznie biedaku

lecz się sam

nie chodź do terapeuty

wydrze z ciebie dzieciństwo

obnaży do naga matkę

postawi pod pręgierzem ojca

wykrwawi dziecięcą spontaniczność

zakpi z miłości

wybarwi wyobraźnię 

i wymyślone przez ciebie kolory 

których nikt inny nie doświadczył

nie zostawi nic co twoje

zrobi z ciebie normalnego

jednego z milionów

wysłucha

nie odezwie się

skasuje dwie stówy

powie że godzina już minęła

wystawi za próg na pożarcie tłumu

byś poczuł się jego cząstką

ale nie będziesz umiał

nie potrafisz

obejrzysz się za siebie

na zamknięte drzwi

postawisz stopę

zaczekasz chwilę

pójdziesz dalej

bez przekonania

bez wyboru

* * *

 kiedy to było

myślę że wczoraj

nie ważne liczby

różaniec życia

to perły których

nie oddasz za nic

bo przecież starość

to tylko cyfry

i nie jest dla tych

co zawsze

z matną mieli problemy

o nie

nie dla nich

* * *

 przyłóż do oka lupę

by mieć

właściwą miarę

po ziemi idzie mrówka

to ty

to twoja szarość

nie widzisz

nic dziwnego

zbyt wiele ich tam goni

spośród miliarda mrówek

niełatwo cię wyłonić

* * *

 

no to lecę

na razie

wrócę

zawsze wracam

tak jak wczoraj

jak jutro

jak lat temu dwieście

po to twoje

czekanie

po talerz na stole

po pergamin na twarzy

w którym tyle treści

 

Bez wyboru

 wyobcowany psychicznie biedaku

lecz się sam

nie chodź do terapeuty

wydrze z ciebie dzieciństwo

obnaży do naga matkę

postawi pod pręgierzem ojca

wykrwawi dziecięcą spontaniczność

zakpi z miłości

wybarwi wyobraźnię 

i wymyślone przez ciebie kolory 

których nikt inny nie doświadczył

nie zostawi nic co twoje

zrobi z ciebie normalnego

jednego z milionów

wysłucha

nie odezwie się

skasuje dwie stówy

powie że godzina już minęła

wystawi za próg na pożarcie tłumu

byś poczuł się jego cząstką

ale nie będziesz umiał

nie potrafisz

obejrzysz się za siebie

na zamknięte drzwi

postawisz stopę

zaczekasz chwilę

pójdziesz dalej

bez przekonania

bez wyboru

KSIĘŻYCOWY

 moja wrażliwość nie wymaga podlewania

potrzebuje co najwyżej księżycowego pyłu

księżycowej sonaty

słonecznego światła

jak wszystkie inne kwiaty podlega

procesowi fotosyntezy

na gałęziach dobrego i złego zawiesza

wiecznie dojrzewającą obietnicę nieśmiertelności

choćby ten łódzki cmentarz

utrwalony przez wspaniałego poetę w wierszu

o polskim grobie jego matki Żydówki

lub też Park Ocalałych

z Pomnikiem Polaków Ratujących Żydów

i przeszło 600 "drzewek pamięci" posadzonych

przez tych którzy w czterdziestym czwartym

przeżyli likwidowane Litzmannstadt Ghetto

spojrzenia i ręce wyciągane w stronę nieśmiertelności

sprawiają że spacerując Piotrkowską

nie zapominam nigdy o czekającej tam na mnie

ławeczce Tuwima 

*

moja wrażliwość nie wymaga podlewania

co najwyżej doglądania i pielęgnacji

dla ciebie posadziłem specjalne ziarenko 

karłowatą odmianę szczęścia

rozkwitnie wiosną