* * *

 

talent

to coś

co Salvadorowi dali

to skrzydła

drogowskazy

zaplecione pod nosem

skierowane ku niebu

ocierające się 

po drodze

o czoło

Jezioro łabędzie

skrzydlata radość

skrzydlate chwile

one nad ziemią

a ja

na ziemi

wirują ptaki

w pętli zawiłej

podrywam serce

tańczę

wraz z nimi

sceną jezioro

muzyką świerszcze

na scenie balet

w zamgleniu bladym

przymykam oczy

otwieram

wnętrze

skrzydlate chwile

skrzydlata radość

* * *

 czas

wcale nam się nie dłuży

koła się toczą powoli

nie boję się

tej podróży

ty przy mnie

też się nie boisz

mijamy

stację za stacją

w dalekobieżnym wagonie

bez lęku

że tę ostatnią

zapowie tabliczka

k o n i e c

byle w spełnieniu oboje

i twoja ręka 

wciąż w mojej

W parku pod kasztanem

powiedziałaś

chciałabym się z tobą

zestarzeć

pomyślałem

świat zwariował

ty zwariowałaś

ja zwariowałem

wszystko było zwariowane

jak tamta wiosna

i jej podatne na spękanie

kasztany

jak roześmiane

aż do rozbryzgu  kałuże

gdy nie udało się ich przeskoczyć

jak wyczuwalne to coś

trzepoczące w brzuchu

białymi skrzydełkami

a teraz

sam nie wiem

ja się zestarzałem

ty nie dotrzymałaś słowa

w ciągłej beztrosce

oswojona z tym

że wszystko ci

wybaczam

Trzeci głos kura

 

nie trzyj tak powiek

to nic groźnego

to tylko nadmiar soli

odchodząc

nie próbuj rozliczać

ofiarowanych mi

godzin

nie wygaszaj

nadmiaru świateł

* * *

 schody do nieba

to schody do szczęścia

powiedziała Miłość

wal się

warknęła Nienawiść

zawaliły się

dwie wieże

* * *

 fruniesz

a przecież nigdy wcześniej

być może teraz już zawsze

przypilnuję

żeby niebo

wychodziło nam na przeciw

być może 

skrzydła tu niepotrzebne

wystarczy żagiel mojej koszuli

i to coś pod

co trzepocząc

wyrywa się 

z klatki

tak

ręce też mam na myśli

ręce też

* * *

 teraz już wiem

świat to sieć ulic ścieżek dróg

otwartych i zamkniętych drzwi

otwartych i zamkniętych serc

teraz już wiem

życie to siła uczuć

oczekiwań przeczuć spełnień

cierpliwości w otwieraniu tego

co zamknięte

czekałaś