MATCE

mówisz

a słowa śpiewają ogrodem

ręce krzepną korą drzew

usta zawieszają się księżycem

patrzysz

a oczy płyną obłokiem

zaduma zwisa pajęczyną

głębia ośmiela bliskością brzegu

milkniesz

a cisza już kwiatami po deszczu

już wieczorną modlitwą ptaków

i wciąż matczyną troską