Emma

Umierała we śnie, bez bólu. Być może we śnie. Być może

bez bólu. A może to tylko poprawność walczyła do końca

o pozostawiony wizerunek? Rano przyjdzie Kate, spojrzy

w tężejącą twarz, i taką już zapamięta na zawsze. No tak,

być może poprawność. Być może dbałość. Czy mogłaby sobie

coś zarzucić? No, już dobrze, To wszystko tak mało istotne.

Emma umierała pięknie. Cóż to znaczy umierać pięknie?

Dożywotnim wyrokiem skazana na skrupulatność, bez prawa

odwołania, przyswajała piękno na miarę własnych pojęć.

Zawieszona na granicy światów, patrzyła z góry na starannie

wygładzoną pościeli, regularnie myte okna, śnieżną biel

koronkowej serwety, stojący na niej kryształ, figurki ustawione

pod świętym obrazem. Może to życie nie do końca było piękne.

Śmierć tak.

Tylko czy sama poprawność wystarczy, by umierać pięknie?

Czy wystarcza, by pięknie żyć? Z młodością bez szaleństw,

z dojrzałością w sukniach zapiętych pod szyję, ze starością

nie radzącą sobie ze schodami. Z poczuciem czegoś własnego.

Tak bardzo własnego, jak codziennie podlewane kwiaty i poranny

różaniec. Z uczuciem niedosytu i głodu, maleńkiego takiego,

z którym da się jakoś żyć. Czegoś, kogoś, z twarzą, bez twarzy?

Nieważne. Darujmy to teraz sobie.

Emma umierała pięknie