Popioły wnętrzom wydarte

posypały się kasztany na warszawski bruk

nasączyły się zapachem mokrych traw

tak jak zawsze w stronę Wisły schodzę wolno w dół

tak jak zawsze lecz tym razem idę sam

nie zaglądam ludziom w oczy drażni mnie ich śmiech

w swoje nie chcę też zaglądać no bo nie

zostawiłem w przechowalni swój wczorajszy dzień

przysłoniłem okiennice czarnym snem

ref.

coś tli się wciąż coś się dopala

na zgliszczach łatwopalnych dni

a popiół ten jest zwykłym żalem

wydartym z wnętrza aż po krzyk

a popiół ten jest zwykłym żalem

wydartym z wnętrza aż po krzyk

chłopak ściska swą dziewczynę gdy mijają mnie

śmiechem bramy jej otwiera w inny świat

sięga uczuć na wysokość mazowieckich drzew

i wypełnia własnym wiatrem jakoś tak

wzrok odwracam i przemykam tak jak bym się bał

lecz po chwili powstrzymuję ślepy bieg

jakaś siła za łeb ciągnie żeby wrócić tam

i przypomnieć własne wczoraj na ich tle

ref.

coś tli się wciąż i coś dogasa

opóźnia się kolejny świt

gapi się z lustra pysk Judasza

co uparł się w milczeniu pić

gapi się z lustra pysk Judasza

co uparł się w milczeniu pić