stare listy, stare meble

stare listy mają żywotne serca, kruche ciała, i wpojoną zasadę

reinkarnacji, podarte nie umierają tak naprawdę, stają się punktami

zaznaczonymi na osi czasu, zalegają tracącymi przejrzystość znakami,

do których boimy się wracać, bo zasysają jak rzeczny wir, odcinają

światło i tlen, szantażem biorą w niewolę, osiadają strupami,

rozwiane z dymem przysłaniają światło, kołyszą szarością

zasypiających ścian, mocą własnej wiary dostają drugie życie,

mocą naszej niemocy i bezradności zabierają nas ze sobą.

ocal je i przechowaj, podobnie jak stare meble pod dachem,

który dla mnie budujesz, w szczególności odcisk po szklance z herbatą

na lakierowanym blacie, przy którym pośród zadrapań i przebarwień

plamami osiadały wiersze i krople czasu przesycone solą,

ocal i zdejmij płócienne pokrowce, posadź duchy na koślawych

taboretach i zarwanych fotelach, po październikowe zamyślenie.

i nawet jeśli nie ma powrotów, to jest przecież oczekiwanie,

jeszcze smak, jeszcze zapach, dożywotnie skrzynki na kwiaty,

wypłowiałe portrety, dokuczliwa potrzeba posiadania własnego błota

przed domem, jakim naznaczyły cię wspomnienia dzieciństwa.