DOJRZAŁOŚĆ OGRODÓW

stuletnie drzewa wciąż się cieszą deszczem

przyzywają gestem pomarszczonych dłoni

otwierają bramy zielonych ogrodów

po cień i wyciszenie

daję im w zamian siebie

wchodzę po odchodzący już świat

uczepiony gałęzi ściągany w dół 

ciężarem doświadczeń i przeżyć 

wchodzę po świeżą rosę

po deszczowe preludium Chopina

po samego siebie

po rozsłonecznione prześwity życia

w których uczyłem się śmiać i płakać

nie cofać dłoni przed kwiatami

proszącymi o zerwanie

cieszę się deszczem tak samo

jak te stluletnie drzewa

jeszcze nie pora zawracać

cofam uniesioną stopę w obawie

że może gdzieś jeszcze błądzisz

dojrzałym już kwiatem

tyle czasu minęło

byliśmy tacy młodzi

BAZA LUDZI WCIĄŻ UMARŁYCH

świat u stóp
lub raczej ty w niewoli świata
szklane ściany
szklane dusze
szklane twarze
zawieszona w jasnej nucie jak w kapsule
patrzysz na nich bez nadziei
i bez marzeń


już nie szukasz w szklanych
oczach oznak życia
w twoich też powoli stężał dawny skowyt
zapatrzona
zaczadzona
zamroczona
baza ludzi swojej śmierci
nieświadomych


nie powita nikt śniadaniem gdy się zbudzisz
nie przeniesie cię na rękach w stronę szczytów
ze snu do snu
z przebudzenia w rozbudzenie
z rozbudzenia w rozbełtanie kolorytu


o nich właśnie
o tych maskach zamiast twarzy
o tych ludziach których tak naprawdę nie ma
laserowej mlecznej drodze nad głowami
brudnej forsie roztrwanianej na złudzenia
o spojrzeniach powbijanych jak pazury
w blade ciało wybielane przez neony


o tym płyniesz
pod księżycem ci nieznanym
o tym tańczysz
na obłoku przywłaszczonym

***

nie odbieraj jej tego

co w tych oczach dostrzegasz

tyle jutra

bez lęku

bez pytań

mgła niebieska

oplata

ostre krawędzie świata

w którym pąk

rozchyleniem

rozkwita

bo to oczy dziecięce

a w nich ufność i piękno

wzbogacone

beztroską

I wiarą

nie odbieraj jej tego

co w tych oczach dostrzegasz

taka ufność

prawdziwym jest

darem