ŻEGNAJ, SMUTKU

Mój smutek nie jest bezimienny. To imię wymyśliłem zanim się

jeszcze pojawił. Czekało na pierwszego napotkanego,

a pojawił się on. Nie zamierzam zdradzić tego imienia.

Traktuję to jako zobowiązanie w imię przyjaźni i długotrwałej

zażyłości. Lubi jak się tak do niego zwracam.

Rozmawiamy ze sobą.

Czy smutek może nie być smutny? No właśnie... to akurat jedno

z moich przypadkowych odkryć. Siada ze mną do porannej kawy.

Ma jeszcze inne imiona, ale nie lubi, gdy mu je przypominam.

Wspólna kawa, owszem. Nawet film wieczorem. Tylko do łóżka

go nie dopuszczam, bo by się za bardzo znarowił. Łóżko nie jest

dla niego. Dla kogo, nie pytajcie. On też nie pyta.

Lubimy żartować. Nie uwierzycie... śmiejący się smutek.

Gdy pytam, czy obejrzy ze mną Witaj smutku, wie, że to żart.

Myślę, że zna ten film. Ale żeby nie było nam za wesoło,

napisałem wiersz Żegnaj smutku. Przeżył to bardziej, niż myślałem,

bo wbrew pozorom ma romantyczną duszę i skrytą gdzieś głęboko

wrażliwość. Bardzo przeżył. Być może nawet boi sie tego wiersza,

bo rzadko ostatnio do mnie zagląda. A ja już nie potrafię

napisać innego, coś się we mnie zacięło. Nie potrafię i już.

Żegnaj, smutku.