nie jesteś snem to nie tak
raczej niedokończonym wierszem
który wita mnie każdego dnia
na poduszce obok
nie jesteś mgłą
podświetlonym obłokiem też jeszcze nie
światłocieniem pewnie
skraplającą się nutami
muzyką deszczowych okien
nie jesteś
co najwyżej pajęczyną
oplatasz włosy
moją nagość
bezsenność
wmawiam to sobie akurat teraz
choć tak naprawdę
zawsze nią byłaś
ten przytulony do latarni to ja
miała być brzoza ale nie było jej w pobliżu
nie było kasztanów ani topoli
byli tylko ludzie omijający mnie w pośpiechu
dalecy od myśli o przytulaniu
nawet od zwykłej rozmowy
od spojrzeń które mogłyby cokolwiek znaczyć
latarnia też nie gazowa
światło które miało płynąć po kocich łbach
wsiąka w bury asfalt
wszystko bez sensu
***
kosmita się dziwi
powiększa obraz gęsty od owadów i pikseli
pośpiesznie szuka algorytmu
na człowieka opartego o latarnię
przekazuje dane do bazy
podkreśla że wieczór to majowy
co zapewne ma tu znaczenie
czy dusza chora czy zdrowa nie wiadomo
odnośnik odsyła go do efektu
upojenia wysokoprocentową ciszą
wcześniejsze zapiski różnie to definiują
na zaciemnionej pobliskiej ławce
poza zasięgiem wzroku latarni i człowieka
coś jakby dwa złączone ciała
ciemność kryje szczegóły
nie pomaga w wyjaśnieniu zagadki
wstępna teza o przedawkowaniu samotności
wciąż zatem niejasna
do sprawdzenia
jeśli się nie potwierdzi
pozostaje jeszcze oddzielna baza danych
oznaczona w archiwum jako poezja
pomocna w podobnych
niewytłumaczalnych przypadkach
ulice wieczornieją wygaszaniem spojrzeń
zleżałe oczekiwania trzeszczą pod butami
opadam na grunt utwardzony przez czas
omijam słońce dogasające w kałużach
bo to już nawet nie boli
w świecie tak odległym od słońca
pomiędzy rozwagą a niewiarą
narzucam jasną koszulę
na duszę koloru ziemi
w powiosennej beztrosce
samorodnych prawd
i w podbiegunowych podmuchach lęków
przypominam
przyswajam
dotykam
bo to już nawet
nie ciąży
uwolnionym liściom i snom
nie przeszkadza lewitować
Pewna piękna mężatka z Torino
coś skrywała za dwuznaczną miną,
mówiąc: mężu mój drogi,
patrz uważnie pod rogi,
bo tak łatwo jest orła wywinąć.
bo poranek uwodzi
bezwstydnym zapachem kawy
bo dzień tak samo piękny
jak druga filiżanka obok
bo na gładkim płótnie nieba
samolot kreśli prostą białą linię
na ziemi
nic nie jest proste
