* * *

 

pozwólmy oczom

porozmawiać w milczeniu

świat gdzieś daleko

AUTOPORTRET

 wpatrzony w siebie

wpatrzony w słowo

wpatrzony w czas

w szept przenoszony

magiczną mową

odległych gwiazd

w to co już było

w to co nadejdzie

co właśnie trwa

w zieloność przeczuć

w mroczną podczerwień 

krótkiego JA

* * *

 

na nic ratunek

metodą usta usta

to COŚ umarło

* * *

 czasu nie ma

są tylko godziny

jutra nie ma

jest tylko czekanie

nie ma dnia

tylko świt bladosiny

wędrujący zmęczeniem

po ścianie

pamięć boli

zbyt długo krzyczała

zdarła gardło

i struny głosowe

wiersze milczą

ich czar też nie działa

w bezsilności litery

i słowa

wciąż zapadasz się

w przestrzeń

zawiłą

w nadmiar whisky

w noce niedospane

w przekonanie

że wszystko już było

wierz mi proszę

głupie przekonanie

* * *

kobiety z Wenus

mężczyźni raczej z Marsa

Coobus z księżyca

* * *

 w tym śnie

bez rozkładu jazdy i numeru

ruszającym z bezimiennego

przystanku

pośród upchanych aż do bólu cieni

zawłaszczyłem miejsce przy oknie

kłamiąc z determinacją

że to drugie obok

też jest zajęte

nie wierzyli

odpierałem gniewne spojrzenia

trudno się dziwić

sam też zacząłem wątpić

ale wierzcie mi

od wielu wielu nocy

było naprawdę zajęte

* * *

bezkarnie młoda

piękna bezkarnie

w zielonym zamyśleniu

ustąpiła mi miejsca w autobusie

wbijając życzliwość

aż po bogato inkrustowaną

rękojeść

bezkarnie

bez świadomości zadanej

rany

pierwsza kropla

spłynie dopiero nocą

ból pojawi się nad ranem

* * *

wiem

że zawsze pragnęłaś

ja też tego chciałem

rozum

pogodzić z sercem

duszę

zbratać z ciałem

łzy deszczowe na szybie

dobarwić witrażem

lecz znowu

szepczesz ciche

jeszcze nie tym razem

* * *

 gdy jutro

pojutrze 

tu

tam

w tej lub sąsiedniej

galaktyce

obudzę się przy innej

schody do nieba

też będą inne

schody do piekła

te same

FANTOMOWE SZCZĘŚCIE

 w chorym śnie

w którym drzwi okazują się ścianą

czekam na spojrzenie naciskające klamkę

na mrugnięcie rozszczelniające okno

znak życia w bezruchu firanek

karmię łaknienie

oszukuję głód 

spijam łyczkami fantomowe szczęście

ach głupi głupi głupi

jak można przy doprawianiu smaków

pomylić cukier z solą

i nawet tego nie zauważyć

przysłaniająca wszystko biel pleców

nie jest tu wystarczającym wytłumaczeniem

ich bezruch  to niewiara

chłód to lęk i bezsilność

nie tracę nadziei

zjawię się na każde wezwanie

skrzypiących okiennic

nawet na cichą skargę

tych przymkniętych

PARTYCJE

 to nieprawda

że nieopatrznie sformatowaliśmy czas

i wszystko zaczyna się od nowa

tamte spojrzenia i słowa istniały

a to znaczy

że istnieją dalej

tamte noce wpisują się

w zarys nocy obecnych

znaczy to

że nadały im duszę

a tym samym również i ciało

tamten dzień

stał się kluczem pod wycieraczką

czekającym na dłoń

która ją podniesie

wciąż błądzimy zastanawiając się

czy to ma być twoja

czy moja dłoń

nie potrafimy odszukać

zgubionego gdzieś po drodze

słowa n a s z a