zanurzasz się w morzu
myśląc że to niebo
zaraz zaraz
a jeśli to naprawdę niebo
pomyśl że zanurzasz się w morzu
granica niemal niewyczuwalna
w chwilach zwątpienia
pomyśl o słońcu
z którym umówiłaś się
na wieczorne spotkanie
większe starsze mądrzejsze
co wieczór
uczy się tej granicy na nowo
na ten skrawek kosmosu
na bezludność wydmy
sam siebie wciąż przynoszę
z wiarą
że wciąż mogę
zanurzyć w morzu serce
by je wraz ze słońcem
przechowało
do rana
na kolejną dobę
a jeśli spojrzę z balkonu
z wysokości jedenastego piętra
i zasmucą mnie równe linie zaparkowanych aut
karność chodnikowej kostki
harmonijne kształty przystrzyżonych trawników
mozaikowe kompozycje klombów
i nie potrafię się dostatecznie cieszyć
ty mnie zrozumiesz
a jeśli pójdę przemierzyć świat
sprawdzić czy jeszcze żyję
i czy jeszcze jestem coś wart
ty wtedy przejmiesz ode mnie ten smutek
a jeśli utknę na wyspie
w archipelagu złudzeń
bez śladu życia i kompasu
ty będziesz czekać
a jeśli przegram wszystko co mam
przepuszczę
zgubię
stracę
roztrwonię
wrócę i zapukam w dobrze znane drzwi
ty mnie powitasz
podaruj mi swoje dziwactwa
przy których umysł staje się malutki
ale nie ucieka
próbuje podjąć nieznaną mu grę
podaruj nieskrywaną radość życia
i smutek chwilowego umierania
nazbyt częstego
żebym mógł przeoczyć zmartwychwstanie
podaruj BRZYDOTĘ
która czyni cię czarnym łabędziem
tak szalonym
że PIĘKNO chyli przed tobą czoło
i ustępuje z drogi
przekornie pytam po co
ale wciąż podążam za tobą
przez te same łąki
drzewa
i obłoki
przekornie przypominam
że nie jesteś ptakiem
choć być może kiedyś byłaś
wyłuskujesz z trawy ziarna złudzeń
i pięknych kłamstw
nie mój przysmak a przecież
dziobię razem z tobą
przekornie symuluję
potrzebę spokoju
ale na tych łąkach
w tych trawach
pod tym niebem
brzmi to głupio i nielogicznie
przekornie przygaduję
że z motylami jednak przesadziłaś
nie mieszczą się już w brzuchu
wciąż wirują
podsycane mądrością ekologów
że to zbliżającej się jesieni
przypisuje się najbardziej szalony
okres motylich tańców
przekornie deklaruję
chęć pomocy w przetrzymaniu
trudnego okresu
do czasu gdy zmęczone
w końcu odfruną
