Wyspy nieodkryte

ż

Nie musiałaś nic mówić. Nie musiałem pytać.

Sformowały się słowa w milczące szeregi.

Podniosłem świat do góry - poddałem go szczytom,

pozwoliłem się słońcu przez skorupę przebić.

To było jeszcze zanim. Wszystko było zanim.

Słońce krążyło wtedy dookoła Ziemi,

wytracając spiralę dniami i nocami.

Zastygając materią, wśród której żyjemy.

Sfrunęliśmy, niesieni powietrzem rozgrzanym

na jednej parze skrzydeł bardzo już zmęczonych,

z tej najdalszej, najdzikszej z dostępnych nam planet,

w szarość ulic, w codzienność, w jałowe balkony.

Cóż ci mogę obiecać? Choćby to, że właśnie

rozmyślam nad kolejną wyspą nieodkrytą

Zbudzimy, co uśpione. Zanim znowu zaśniesz,

podniosę świat do góry, Znów poddam cię szczytom.

ZAGUBIENIE / (LOST)

zagubieni w gąszczu spamów

nie potrafimy się odnaleźć

wyciągamy ręce

ważne słowa odkładamy

do przeczytanych

skype oddala nas od siebie

z każdym dniem coraz dalej

choć miał przybliżać

wykasuję w skrzynce wszystko

co bezużyteczne

w oczekiwaniu na ten jeden

najważniejszy komunikat

masz jedną nową wiadomość

tę na którą czekasz

o zapachu atramentu

papieru

dawnych kopert

kaligrafowanych ręcznie liter

jeśli przeoczyłaś adres

zapisz

tęsknota małpa serce kropka com

---

Lost

Lost in the jumble of spams

we cannot find each other

we stretch our hands

Important words are put away

as read

Skype keeps us apart

with each passing day

Though it was supposed 

to make us closer

I will delete 

from my mailbox

what’s useless

In waiting for the one

most important 

annoumcement

You have one new message

the one you are waiting for

With the smell of ink

paper

old envelopes

hand-written letters

If you’ve lost the address

write it down

longing at heart dot com

***

mamo

miałam koszmary

świat się gdzieś obsuwał

spadałam nie spadając

osiadłam na skałach

nie wiedziałam gdzie jesteś

szukałam cię w chmurach

przytul mamo

wróciłam

znów na mnie czekałaś

SŁOWO O JÓZEFIE K.

w pożółkłej umierającej kopercie
pośród papierów nazw i dat stara fotografia
u niego biała koszula oficerki czarne włosy zaczesane do góry
a u niej radosna zapowiedź że wkrótce będzie matką

nie ma już Wiszenki Małej ani sąsiednich osad
zaoranych po wojnie pod największy w Europie poligon
pobliski Lwów wprawdzie ocalał ale...

Czerwony Krzyż zaczynał swoje listy od “z żalem informujemy”
a po latach słodko gorzkie odkrycie że jednak żyją
w nowych rodzinach przy nowych partnerach i dzieciach
że on ma syna którego może poznać jeśli wybierze się do Niemiec

a te papiery to krwistoczerwone pieczęcie
wrzesień 1939 dworzec w Kołomyji
czerwone gwiazdy zamiast swastyk na drodze ucieczki
więzienne prycze na lwowskich Brygidkach
a potem w Stanisławowie Cherzonie Charkowie
wyrąb lasów w łagrze na uralskim Iwdelu
syberyjski Szerbakul przywołujący skurcz pustego żołądka
sześciotygodniowa powrotna podróż wymrożonym pociągiem
z miejscem przybycia i datą Poznań 1946

w niewielkiej piwnicy na warszawskiej Ochocie jesienniały później
worki ziemniaków i cebuli łagodzące traumatyczny strach
i choć wiotczały już w grudniu opłacał nimi życiodajny spokój

najmłodszy z licznego rodzeństwa odszedł jako ostatni
siada przy mnie czasem na ławeczce bródnowskiego cmentarza
tamci – a było ich ośmioro - zostali po drugiej stronie Bugu

(nie mylić ze Styksem)

Pochyłość

zsuwam się światłem po ścianie
po doniczki w ramionach porannych godzin
po ulice z resztkami snu w spojrzeniach
po firanki wolno otwierające się na wiatr
po szybę  zaperloną kroplami

zsuwam się wolno z pochyłości snu
wciąż jeszcze myśląc o tym
czy to na pewno jabłko było tym grzechem
który zaważył na losach świata
a mój grzech czemu w snach tylko
i dlaczego tak się spóźnia

zsuwam się w kolejny dzień
skazany na niepoprawną poprawność
dla takich jak ja
skasowano pociągi byle jakie
a pozostawiono dbałość o bagaż
minuty liczby kilometry
bilety

zsuwam się
po pochyłości zwodzonego mostu
starając się pamiętać
w jakim kierunku otwiera się droga
a w jakim przepastna głębina

szukam oparcia dla błądzących stóp
wciąż z tym samym nierealnym postanowieniem
ocalenia gorącego oddechu nocy
przed niedogrzanym dotykiem dnia

***

***

to co pękło

stwardniało

oberwane płatki już nigdy nie odrosły

złamana łodyga 

pochyliła się ku ziemi

gdybyś tak jak inni

nauczył się mojego ogrodu

wiedziałbyś jak sięgać po kwiaty

czym potrafią być dla ludzi

ale odgrodziło cię ode mnie

kilkaset lat ciemnej historii

musiałeś przeciskać rękę

zza kolczastego ogrodzenia

za którym pozwoliłeś się zamknąć

gdybyś znalazł się

w prawdziwym rodzinnym  domu

wiedziałbyś

czym jest płacz dziecka nad ranem

jego rozgrzane czoło

poranny pocałunek

byłam kwiatem

dopóki nie złamałeś mnie na pół

zachłannym ruchem

przez kraty ogrodzenia

zostawiając na kolczastym drucie

strzęp czarnego sukna

czerwone krople

które nie krzepną

w przedwcześnie dorosłych snach

bolesne echo słów

tylko nie mów nikomu