***

Znowu powtarzam:
jeszcze nie tym razem.
Mam tę chorobę, co i ty,
Norwidzie.
Chcę być kamieniem.
Twardym, ślepym głazem.
Pośród bezwstydnych
nie myśleć
o wstydzie.

A kiedy już

pocałunki niemal bolą, lecz ten ból nie jest bólem,

przedśmiertne konwulsje nie są jeszcze śmiercią.

mój język przekomarza się z twoim, wpycha go

z powrotem do ust, oswaja, zawłaszcza, uzależnia.

uczę się nocy, uczę się dotykiem, wiem już, że to

nie oddech mnie otula, tylko spojrzenie zmatowiałe

bliskością. pozbawiam cię zbędnego już imienia,

sobie też go odbieram, zostawiam zaledwie kilka liter,

które na nowo ugniatam w najprostsze ze słów.

pocałunki niemal zabijają, polują na spragnionych

śmierci, których wielu plącze się po nocy, łudząc się

obiecaną przez poetów wizją nieśmiertelności,

a kiedy już, kiedy już... oswajają dla nich tę śmierć,

tak na chwilę, wymarzoną chwilę.

Zielonoserca

a więc jestem już kobietą

myśli dziewczyna

czuje dziewczyna

gubi płatki dziewczyna

a więc wciąż jestem dziewczyną

wierzy jużkobieta

cieszy się jużkobieta

lewituje jużkobieta

to cudowne

gdy kobieta jest dziewczyną

dziewczyna kobietą

a życie zieleni im gałęzie

w cichym pożądaniu

zadumało się

stuletnie drzewo

Na pastwę ślepych ulic

za dwadzieścia lat

drzewa będą starsze

o ułamek swojego życia

ty będziesz miała lat siedemdziesiąt

a w oczach już inne

ledowe światło

i zmęczenie nie tak piękne jak wczoraj

nie będziesz zastanawiała się

co zrobić z życiem

a życie

co zrobić z tobą

pozorna to lekkość która nie unosi

a ściąga ku ziemi

na pastwę ślepych ulic

i półślepych bram

Nicość

jeśli pięść zacisnę

zacisnę też uchwyt na gardle

a jeśli zacisnę pięść i zdławię gardło

zwolnię mechanizm gniewu

nakręcający kosmiczną spiralę

jeśli pięść uchwyt i gniew

jedną zawirują chmurą

skłębi się droga mleczna

by materię wszechrzeczy

rozpylić poza granice

nicości

jeśli nie zacisnę pięści

cofnę czas do źródeł

wielkiego wybuchu

i to właśnie nicość dostanie szansę

stania się wszechrzeczą

Preludium

Przyśpieszyła kroki jesień,

noc się nocy kłania,

niebo wiąże szalik w grochy,

w rozpiętej koszuli.

Dziś bezsenność mnie wypluła,

jak przeżyty dramat.

Już nie kocha mnie świtanie

i już tak nie tuli.

Nie wymagam.

Ciągle ufam

przymkniętym powiekom.

Są jak duch gasnących świateł

krążący po scenie.

Wielkie serca małych ludzi

wsłuchują się w echo,

za najmniejsze czułe słowo

odpłacają drżeniem.

Na zielonej klawiaturze

tańczą krople świateł,

każdą wychwyconą nutę

nasączyć gotowe.

Przy pomniku Fryderyka

wierzba rosochata

spija krople rozświetlone

Preludium Deszczowym.

Wyrwane z kontekstu

i co z tego

że to niemożliwe

nie oddamy naszych liści jesieni

nauczymy się z wiatrem targować

przykurczeni

skuleni

zgarbieni

i przetrwamy

tak jak stare drzewa

stare freski i ruiny stare

nauczymy się wiecznie dojrzewać

jeśli trzeba

złożymy ofiarę

bez paniki

w ucieczce przed zimą

rozliczymy się przed dalszą drogą

stare szafy molom zostawimy

stare kości

weźmiemy ze sobą

Ballada o niedoczekaniu

Niepotrzebnie to wino wypiłaś,

sen i tak dzisiaj przegra z czekaniem,

tyle aut nocną ciszę przerywa,

reflektorem wędrując po ścianie.

Połóż się. Noc zasłonę rozpina,

nie ma sensu tak siedzieć przy oknie.

Niepotrzebnie to wino wypiłaś.

Miało pomóc. A jest wręcz odwrotnie.

Kurz na drodze podrywa się właśnie...

To nie on. Nie masz po co się zrywać.

Ranek blisko. Już raczej nie zaśniesz.

Niepotrzebnie to wino wypiłaś.