ten świat nie całkiem mój
ja go tylko przywłaszczam
ulegam odruchom wierny zasadzie
że to okazje czynią złodzieja
biorę w dłonie i podnoszę
przybliżam poprzez znoszone szkła
przez pryzmat własnej naiwności
czasami przytulam
a gdy oczy reagują łzawieniem
powraca fantomowy ból dotyku
odkładam
potem odruchowo podnoszę znowu
nie mam innego
to zapewne tylko alergia
tamta na katar ustąpiła
pocieszam się
pocieszam
wspomnienia o tobie
przechowuję w naczyniu z formaliną
zaglądam przez grube szkło
sprawdzam odpowiedni kąt
podświetlam
widzę więcej niż mogłoby się zmieścić
w jednym krótkim życiu
swoje szczęście
odkurzam co dzień
w szufladach niepamięci trafiam
na zapach pasty do podłóg i ciasta
na dwa główne oddechy
świąt mojego dzieciństwa
swoje życie zapisuję
na papirusie własnej skóry
pomarszczonym
pożółkłym
kruchym
wciąż gotowym pomieścić wiele
Deszcz o nieznanym nam imieniu
Kreśli litery srebrzy szyby
Spisane znaki w słowa zmienia
A wszystko w żartach i na niby
Tyle się dzieje i nie dzieje
W prześwicie okien wśród firanek
Gołąb umawia się z gołębiem
A pelargonia z tulipanem
I płyną płyną krople czasu
I suną suną w szyku karnym
Bez wsparcia wiatru i kompasu
Bez nawigacji i latarni
Jakieś rozmowy jakieś wiersze
W zadumie świętej jak ołtarze
Senne powieki półprzymknięte
Powracające z nocnych marzeń
Bo gdy otwieram rano oczy
Twoje spojrzenie czeka na mnie
Oddech obłoczki małe toczy
Nad białym satynowym żaglem
Lecz z wiarą że w tym życiu trudnym
We dwoje zawsze damy radę
W archipelagu wysp bezludnych
Pozostawimy ludzkie ślady
I wszystko niby tak normalne
A jednocześnie niepojęte
Te krople czasu na latarni
Ulotne chwile z masztów zdjęte
W odwiecznym rejsie ku przystani
Ze słońcem zanurzonym w wodzie
Jeszcze w zielone z losem gramy
Jeszcze płyniemy
Ciągle w drodze
gdy zadzwonię odłóż na chwilę książkę
nasze rozmowy nigdy nie są długie
gdzie im tam do powieści którą czytasz
zawsze chciałem być twoją kilkustronicową nowelą
albo chociażby nawet haiku
mam w sobie wszystkie niezbędne litery
nocami myślę nad doborem czcionki
gdy zadzwonię odejmij od ust filiżankę z kawą
moja wyobraźnia postawi obok niej drugą
często to robi nawet gdy nie dzwonię
dwie splecione ręce zmienia wtedy w cztery
dwa serca w jedno ptasie
gdy zadzwonię nie broń się przed odebraniem
wiem że czynię to nazbyt często
co pół roku bo taki już jestem
niezrażony i niepoprawny
(właściwe słowo zastąpiłoby tu wszystkie inne
ale jeszcze nie nauczyłem się go wypowiadać)
prośba w dłoniach
wzniesionych ku górze
tam gdzie światłość i tajemnica
gęsie pióro
kałamarz
inkaust
pierwsza myśl
pierwsza kropla życia
pojedyncza litera
znak krzyża
zarys świecy
błądzący po ścianie
liturgiczna zaduma
a słowo…
narodzone
duchem się stanie
a w noc gwieździstą
i sierpniową
roku tak bardzo pamiętnego
na licznych placach
w kraju owym
zebrał się tłum
i patrzył w niebo
stanęli prawi
i niezłomni
pod szyldem prawdy
i nadziei
pięć gwiazdek
jeszcze trzy tuż po nich
ach...
jakże smutna
noc perseid
na trzecie urodziny szabla
na piąte sztylet i karabin
po latach karnet na siłownię
a przy okazji
jakieś kwiaty
doniczka w oknie
broń za pasem
serce w niewoli licznych złudzeń
te kolce to nie twoja wina
pozwól mu wierzyć
że jest różą
odejdziesz złotą chryzantemą
kwiatem co białą rosą krwawi
zieloną cię przykryją ziemią
broń będziesz musiał
tu zostawić
