Przysiadł na piasku nijaki Bartek,
wyciągnął stopy o noc oparte,
nie przyszła, to się dziewczynom zdarza.
Gwiazdy gdzieś w wodzie, noc i ta plaża.
Coś zamiałczało... No, nie do wiary!
Kot tu na plaży? To jakieś czary!
Chyba że trafił tu za potrzebą,
dostrzegł młokosa, wtulił sie w niego.
A że ja czasem staję w zachwycie,
gdy ktoś smuteczki karmi księżycem,
trzask prask jak mówią i są już wierszu,
nijaki Bartek,
nijaki Sierściuch.
dwa światy
się zderzyły mój miły
dwa światy
o marzeniach skrzydlatych
i teraz
nie chce im się umierać
i teraz
żyć się chce jak cholera
bo w nas
nowy rządzi już czas
i jeszcze
gwiezdna droga i przestrzeń
a latem
słońce rządzi wszechświatem
nocami
my rządzimy już sami
śni mi się czasem sad
obok świetlista łąka
i ten na wróble strach
co się po łące błąka
zgarbiony polny krzyż
dzwony kościelnych wież
wpycham się w takie sny
ja też
ja też
ja też
siedemnasty dzień stycznia
radość płocha i nagła
strzał ostatni i cisza
niezmącona przez diabła
wykrwawiony stos cegieł
Wisła wielką łzą spływa
w Robinsonów warszawskich
cień nadziei odżywa
siedemnasty dzień stycznia
Dniepr tym razem
też łzawy
a w jego smutnym lustrze
echo tamtej Warszawy
krzyk radości gdy w gruzach
dostrzegasz żywą rękę
i znów spojrzenie w górę
z niemocą
z gniewem
z lękiem
skąd dzwonię
z ulicy
pytasz czy z mojej
nie śmieję się
to nie tak
ta ulica jest moja
mój jest tatuaż na jej ciele
moje są płatki wiosny
osiadające łupieżem
łezki wdzięczności
w spojrzeniach okien
zmarszczki na skórze tynków
cały świat jest mój
wszystko jest moje
ja jestem twoja
na styczniowym blejtramie
zaplątane słońce
miód spływa białą pianą
mroźne mgły nasącza
wnikamy w głębię sztalug
ciągle po to samo
czas osiada werniksem
otacza nas ramą
całuję twój brak urody
niepiękne włosy
ślad po poduszce na policzku
okruch nocy w kąciku oka
wdzięczny
za uległość pulsującą pod dotykiem
za wykrystalizowaną perłę potu
mnie wybierz
ja nigdy nie umrę
żaden kolec pazerny
nie przebije mojego pancerza
jego odrzuć
mnie nakarm
rzuć chociażby okruch
moja dłoń
ma usta spragnione
pięć języków oblizuje spierzchnięte wargi
dotyka kropli wydającej się być
oceanem
czy to aby nie namiastka wolności
uczepić się barierki mostu
wsłuchiwać w nawoływania rzeki
czy nie po to wrona rzuca orzechem
o granitową płytę
by zaskoczone wierzby przestały płakać
a poczerniałym krzyżom
zadrżały zmęczone stopy
a maki czy nie po to
podchodzą przez łąki pod cmentarne bramy
by czerń zaznaczyć czerwienią
*
spływałem ulicą
ulica spływała mną
porywając po drodze setki innych kropel
wykradając z przelotnych spojrzeń
odbicia gwiazd
