Jakoś tak...

 

posadziłem dom

zbudowałem syna

spłodziłem drzewo

     czy jakoś tak…

budzę się co rano z przekonaniem że przyszłość

była wczoraj a przeszłość właśnie puka do drzwi

potem zaczynam bać się samego siebie

co to się robi z ludzką głową

nie pamiętam co jadłem na śniadanie

i czy byłem w aptece po proszki na pamięć

które zapisał mi lekarz

ale wciąż dobrze pamiętam jak rodziłaś się

z mojego żebra na parkowej ławce

pod kasztanem dobrego i złego

spłodziłem dom

zbudowałem syna

     raczej też nie

     nieważne

jesień nie stara się być taktowna

pyta kto gubi liście ja czy ten kasztan

liście nie pytają o nic wystarcza im

że mają u mnie własny archipelag

a na nim wyspę starych kalendarzy

porośniętą przez niespełnione wróżby

i cytaty z nieśmiertelnych wierszy

zbudowałem dom

posadziłem drzewo

spłodziłem syna

     tak

     właśnie tak

podpieram pamięć szybkimi strofami

zasadzam ulotność chwili

buduję zdania płodzę wiersz

przeczytam go sikorce gdy zjawi się na parapecie 

wiedziona podobnym do mojego 

instynktem przetrwania