Przed wielkim wybuchem
Nie było jeszcze świata
Choć podświadomie przeczuwałaś
Formowanie się gwiazd
Poddanych prawom
Przyciągania materii
I nie trzeba miliardów lat
Ani siedmiu dni
Wystarczyła jedna noc
A potem
Byłaś już kobietą
Patrzyłaś na świat z wysoka
Na prawdy życiowe z daleka
Na niego przez bliskość oddechu
A teraz
Dziękujesz za szczyty
Po których cię prowadził
Za czerwień wysrebrzoną księżycem
Za miękkość traw
Za wyrozumiałość obłoków
Za soczystość zieleni
zamykam cię w wierszu
odkładam w pudełku po czekoladkach
balsamuję lawendą papeterii
pomiędzy nieśmiertelnym biletem
do nieistniejącego już kina
poczerniałym płatkiem róży
a bursztynowym sercem zdmuchniętym
z listopadowego drzewa
ocalonym od śmierci i zapomnienia
nie obiecuję że kiedyś
otworzę szufladę
żeby cię odnaleźć
za ileś tam lat
ktoś z innej już bajki
przeczyta pocałunkiem twoją nagość
pozna smak przebudzonych strof
napełni tobą ozdobną filiżankę
i podniesie do ust
nie bojąc się zachłyśnięcia
i perspektywy bezsennościnie posadziłeś drzewa
nie zbudowałeś domu
nie syna spłodziłeś
tylko córkę
a przecież
czujesz się mężczyzną
bardziej prawdziwym
niż głoszą to wybujałe
ludzkie prawdy i mądrości
i bardziej szczęśliwym
niż wskazywałby na to
brak oczekiwań
cieszysz się
tym szczęściem
nie masz Planu C
tak naprawdę
w świecie wojen
i rozdrażnionej
przez człowieka natury
nikt go dzisiaj nie ma
dzień się zsunął po ścianie
oparł o brzeg lustra
a ta ściana
ta ściana
taka dzisiaj pusta
zapukał w szybę okna
przywitał się z jutrem
a to jutro
to jutro
takie jakieś smutne
to nie to o czym myślisz
to nie ruch firanek
nie klamka naciskana
nie cień zabłąkany
tylko rysy na ścianie
po martwym muralu
zdrapywanym palcami
aż po krwawe rany
odkryłaś dziś na nowo
że życie istnieje
że mimo końca świata
ziemia wciąż się kręci
właśnie deszcz przestał płakać
ty też już odpocznij
od zsuwania się kroplą
po szybie pamięci
.jpg)