La Boheme (jest takie miejsce)

drzwi uchylone

otwarte serca

wracasz tu chętnie

bo ich znasz

tak jest mój stary

to głos gitary

na stole wino

w kącie płaszcz

TWARDE SKALISTE SZCZĘŚCIE

moja góra podchodzi pod drzwi
szczyt płonie śniegiem deszcz osiada słońcem
zawsze mi się wydaje że w geście pozdrowienia
pochyla pozornie nieugięty kark

bogowie patrzą na ten gest pokory
ze swojego ponad
gdzie wyobraźnia ludzka wyznacza im gabinety

odpowiadam spojrzeniem na spojrzenie
biorę od niej siłę i odwagę
już się nie boję ciężaru zadaszenie świata

bo moja góra to czas oparty o drzewo
niebieskie tajemnice znaczone księżycem
i młyn pański co modlitwy miele

wchodzę śmielej w głąb życia
jeszcze nie pora zawracać

w świecie bez gór
pustka nieba zlewa się z szarością ziemi
marzenia nie wzlatują bo i gdzie
a noc bez księżyca zaczepionego o horyzont
jest jak spojrzenie psa liżącego własny smutek
wgryzającego się w starość
i zagubienie

wchodzę w głąb życia
chwytam wyciągniętą w moim kierunku
skalistą dłoń i szepczę sam do siebie tak
by bogowie też usłyszeli

jesteś szczęściarzem
stary

ECHO

Pytacie skąd przychodzę. Prowadzi mnie gwiazda,

w cierpliwości pokorna. Chce, bym jej zaufał.

Wiatr zaplata obłokom rozbełtane pasma

Nadlatują jerzyki. Chodź i sam posłuchaj. 

Świder płynie jak płynął. Wciąż i wciąż od nowa.

Mazowiecka równina stale coś tam nuci

Ta ziemia ma melodię. Sam dobieram słowa.

Osadzam na nich skrzydła, by w niebo je rzucić.

Pojawiam się o świcie, gdy noc się wykrusza,

wnikam w otwockie lasy z koszem wiklinowym.

Pierwsze krople stukają w rondo kapelusza.

Pierwsze promienie słońca wskazują mi drogę.

Po co wracam w te strony z dalekiego świata?

To siebie zostawiłem przed laty w tym lesie.

To po siebie, dawnego, wracam znów po latach.

Cieszą się borowiki. I ja też się cieszę.

Popioły wnętrzom wydarte

posypały się kasztany na warszawski bruk

nasączyły się zapachem mokrych traw

tak jak zawsze w stronę Wisły schodzę wolno w dół

tak jak zawsze lecz tym razem idę sam

nie zaglądam ludziom w oczy drażni mnie ich śmiech

w swoje nie chcę też zaglądać no bo nie

zostawiłem w przechowalni swój wczorajszy dzień

przysłoniłem okiennice czarnym snem

ref.

coś tli się wciąż coś się dopala

na zgliszczach łatwopalnych dni

a popiół ten jest zwykłym żalem

wydartym z wnętrza aż po krzyk

a popiół ten jest zwykłym żalem

wydartym z wnętrza aż po krzyk

chłopak ściska swą dziewczynę gdy mijają mnie

śmiechem bramy jej otwiera w inny świat

sięga uczuć na wysokość mazowieckich drzew

i wypełnia własnym wiatrem jakoś tak

wzrok odwracam i przemykam tak jak bym się bał

lecz po chwili powstrzymuję ślepy bieg

jakaś siła za łeb ciągnie żeby wrócić tam

i przypomnieć własne wczoraj na ich tle

ref.

coś tli się wciąż i coś dogasa

opóźnia się kolejny świt

gapi się z lustra pysk Judasza

co uparł się w milczeniu pić

gapi się z lustra pysk Judasza

co uparł się w milczeniu pić

PIASKOWNICE DZIECIŃSTWA

Wraz z pierwszym życiem

podarowano ci mazowiecką równinę,

Park Praski przyklejony do rzeki,

trzepakowe podwórka pełne dzieci i nietoperzy

Dałeś się uwieść zielonym obietnicom

i witalnej sile powstającego z kolan miasta.

Wraz z drugim życiem

dostałeś możliwość powrotu nadwiślanym bulwarem

i spławienia wierszy pomiędzy płynącymi wiankami,

a ogniki, na które spoglądałeś z perspektywy

przybliżających się z każdym rokiem obłoków,

zamigotały nieobcą ci już tęsknotą.

Jeśli nie wiesz, czy zawdzięczasz to Bogu czy losowi,

możesz wziąć koło ratunkowe pół-na-pół;

w wypadku dalszych wątpliwości pozostaje

telefon do przyjaciela.

Pozostaw mu margines niedopowiedzeń

i nie mów, jak to jest, gdy wiślany brzeg

przywołuje piaskownice dzieciństwa.

On sam wie to dobrze,

w tym piasku są również jego ślady.

przestrzeń kochanków

kochankom

palce zastępują oczy

świętość mierzy się z grzechem

przesyt z nienasyceniem

rozum z bezrozumną

ulotnością chwili

kochankom

sufit zastępuje niebo

nie muszą sięgać

sam osuwa się po ścianie

kroplami świateł

spękaniem

zmęczeniem

kochankom

oddech zastępuje skrzydła

ptasia krzykliwość

przybliża szczyty

osiągają

osiadają

odlatują

Veni, Vidi...

  

pantofel w drzwiach tak cudownie niedomkniętych,

ten drugi nieco dalej. jedwabne kamienie porzuconej bielizny,

po których nie ty przechodziłeś, gdy rozstępowało się morze.

chciałbyś cofnąć czas, ale nie cofniesz. wszedłeś do mojej

sypialni wtedy, kiedy nie powinieneś. roztrzaskało się

o posadzkę milczące veni, vidi... zaśnieżyły skorupy.

tamten nie był tego wart, nic nie było warte.

triumf żywiołów, dopalające się zgliszcza, zderzenie światła

z ciemnością, silnej woli z rezygnacją.

płaczesz we mnie po dziś dzień. nawet nie wiesz, że płaczesz.

już na stałe jestem w twojej krwi i w twoich tkankach,

w bezsenności i letargu, zwyrodnieniu stawów

i niedoborze witamin.

gdybyś chciał swój ból uczynić relikwią i zapalić mu świecę,

musisz najpierw wyrwać go ze mnie. tak bardzo w ciebie wrosłam,

wczepiłam się pazurami. tak głęboko ukryłam zawieruszone

słowo vici, którego nie potrafiłeś odnaleźć. nadkruszone i poobijane.

już całkiem bez znaczenia.