kariatyda

zebrało ci się

na wieczny odpoczynek

teraz

kiedy mnie brak już sił

by być dla świata kariatydą

podtrzymać to

co pozostawiłeś

gdy sam już nie dałeś rady

niby sama

a przecież nie sama

uczepiłam się ciebie jak rzep

czyszczę lastryko

rozmawiam ze zniczem

oszukuję rzeczywistość

inaczej już nie potrafię

to wszystko takie dziwne

gdy patrzę w lustro widzę za sobą

twoje dobrotliwe spojrzenie

co to się z ludźmi robi

po latach chodzenia za rękę

co się robi z oczami

z myślami

z bezradnością kolan

i stawów

co się dzieje ze światem

tak trudnym teraz do obracania

i udźwignięcia

co z zaciemnionym poboczem listopada

tylko z pozoru podświetlonym

chryzantemami

MODLITWY Z PRZEDSIONKA PIEKŁA

w moich modłach
chaos i nerwowość
a w grzechach
wciąż ta sama słodycz

whisky w szklance od herbaty
pogubione dni tygodnia
skrzypiąca do rana
niezmieniona płyta

w moim modłach brak krwiobiegu
i tkanki kostnej
tętno niewyczuwalne
bo jakże inaczej

w moich modłach
pomylone w tańcu kroki
brak kontaktu z adresatem
popękane lustro
po rzuconej musztardówce

rozsypane szkło
przed którym klęczę

ta oznaka pokory
musi na razie wystarczyć

Chleb i gołębie

dotykasz mojej siwej głowy
serce odpowiada trzepotem skrzydeł
mówisz moje malutkie dziecko
nie uciekam z włosami mamo
choć kiedyś uciekałem

po raz setny opowiadasz
przedwojenna historię pierwszej randki
którą od lat przechowujesz
na krótkie chwile moich wizyt

karmisz pamięć
wczorajszym chlebem i powietrzem
na bochenku czynisz nożem
święty znak krzyża
potem starannie zbierasz ze stołu
wszystkie najdrobniejsze okruchy
jak relikwię pamięci minionych wojen

jutro na parapecie
gołębie znów powalczą o wspomnienie
rozsypanego dawno temu ziarna
wygra ten co zawsze
wiesz który

a dziś spadł wczorajszy deszcz
podpatrzyłem w kałuży
jak podajesz mi kromkę
polaną śmietaną i posypaną cukrem

tak jakbyś wciąż jeszcze żyła

Mural

drzewa wzdłuż naszej ulicy
nie oglądają się na ludzi
żyją własnym życiem
własną śmiercią

osiadająca na nich
melodia wielkiego miasta
nie zmienia tonu
nasila tylko natężenie dźwięku
instrumentów przybywa

chcę wierzyć
że nie zbliżamy się jeszcze
do finału

samochody coraz szybsze
ludzie mniej rozmowni
okna bez okiennic
i bez spojrzeń

tamtej staruszki już nie ma
pozostała po niej poduszka
z wgniecionymi śladami łokci
zapomniana przez Boga i ludzi
a na ścianie naprzeciwko
sprawiający wrażenie muralu
odcisk nieruchomego
zamyślenia

Brzeg nocy

Noc osiada kroplami,
gładka skóra pulsuje imitacją życia.
Odchodzące godziny
zacierają ślady stóp.
Jesteś teraz daleko,
w nieznanej mi pościeli.

Skąd zatem miałabyś wiedzieć,
czy te krople kapią z serca,
czy uderzają jak w opróżnione naczynie.
Może to tylko oddech, może wyszeptanie,
kilka wytłumionych poduszkami sylab.

Mówię o tobie tylko przez sen.
W dzień wyrzuty sumienia
zabijam milczeniem

i nie czuję się winny.

fantomowe szczęście

trzecia kojąca wódka 

trzeci dźwięczny kurant

świt blady

przywołany

trzecim pianiem kura

pod powieką brak soli

do cna wypłukanej

bezszelestnie

na palcach

sen wraca nad ranem

a na piersiach

na szyi

skórze

ciągle gęsiej

pamięć ust 

odciśniętych

fantomowe szczęście