kariatyda

zebrało ci się

na wieczny odpoczynek

teraz

kiedy mnie brak już sił

by być dla świata kariatydą

podtrzymać to

co pozostawiłeś

gdy sam już nie dałeś rady

niby sama

a przecież nie sama

uczepiłam się ciebie jak rzep

czyszczę lastryko

rozmawiam ze zniczem

oszukuję rzeczywistość

inaczej już nie potrafię

to wszystko takie dziwne

gdy patrzę w lustro widzę za sobą

twoje dobrotliwe spojrzenie

co to się z ludźmi robi

po latach chodzenia za rękę

co się robi z oczami

z myślami

z bezradnością kolan

i stawów

co się dzieje ze światem

tak trudnym teraz do obracania

i udźwignięcia

co z zaciemnionym poboczem listopada

tylko z pozoru podświetlonym

chryzantemami