* * *

 

zapomniałeś

biedaku

spójrz to ludzkie serce

a w nim otwór po kuli

krew

co z niego cieknie

ty spogladasz

jak w tarczę

ja oczami dziecka

mnie

kojarzy się matka

tobie

broń strzelecka

Pan Tadeusz

 

A młody Tado, discoludek,

księgę wyciągnął z półki wspomnień,

tytuł objawił mu się cudem

- o fajnie, ktoś pomyślał o mnie.

Otworzył. Wyglądało blado.

Te strofy dziwnie niedzisiejsze...

To ja już wolę, westchnął Tado,

u Pana Zenka jakieś wiersze.

* * *

 

Bo kiedy kot jest zakochany

kręci się wkoło, jak pijany,

bywa, że nawet się przewraca,

miseczką mleczka leczy kaca.

Bo kiedy kot jest zakochany,

marzeniem liże swoje rany,

planuje dalsze długie życie,

na kocią łapę z jakąś kicią.

A kiedy kot się odkochuje,

samotnie się po dachach snuje

i myśli, po co mi to było,

ten durny kac, ta kocia miłość.

*

Gdy mnie się trafi miłość owa,

to taka, bym się mógł marcować

i wtulać się w swej ukochanej

miękkie futerko, gdzieś nad ranem.

---

(z inspiracji wierszem Ewy Lipskiej pt.

„Bo kiedy kot jest zakochany”

Jagody i czereśnie

 

nadlecę

krążąc niczym motyl

przyniosę nagość

księżycową

skoro tak bardzo

mnie nie prosisz

skoro się kryjesz

bardzo obok

zaklęty w nicość

i niedosyt

tak przecudownie

umiesz nie chcieć

chowasz się w cieniu

z głodem bosym

w którym jagody

i czereśnie

a ja wbrew sobie

wbrew logice

dam ci tę nagość

dam coś więcej

skoro tak pięknie

umiesz dziczeć

skoro tak dziko

umiesz pięknieć

Gniazdo

 

Chciałem być ptakiem. Jestem ptakiem.

Inne pisklęta również chciały

zakreślać w nieboskłonie znaki

lotnością piór srebrzystobiałych.

Dziś, gdy tak frunę ze spokojem

nad Wisłą i nad praskim brzegiem,

wspominam czas, gdy ślady wojen

wpisane były w każdą z cegieł.

Wspominam dni, gdy dzieckiem byłem,

a los bezduszny, wręcz pijany,

wypychał nas z tych gniazd na siłę

na bruk uliczny, w praskie bramy.

I gdy jak inne ptaki małe,

nieopierzeni przyjaciele,

w spękanych murach gniazd szukałem,

nie wymagając nazbyt wiele.

Gdy mocą dobrodusznej siły

poczułem na swych piórach dłonie,

które podniosły, nakarmiły,

w rodzinnym zagnieździły gronie.

*

Ciociu, dziękuję za dzieciństwo.

Dziadku, dziękuję za dorosłość.

Za to, co dało nam Ognisko.

Za skrzydła, które wciąż nas niosą

* * *

 

samotność

to dar

to przywilej

to rozmowa z zegarem

jak równy z równym

to wolność

to marzenie

by stać się

niewolnikiem

ZADUMA WITRUWIAŃSKA

 

nie starcza nam to

co już mamy

co znamy

co wiemy

co chcemy

w zamknięte

wkradamy się bramy

by poczuć

doświadczyć

odmienić

nie warto niczego

odwlekać

co kryje się w chwilach

najprostszych

gdy człowiek się uczy

człowieka

gdy nagość się uczy

nagości

Pod bosą stopą

 pamiętasz...

zwykły dzień lipcowy

perlistośc traw

pod bosą stopą

skrzydła wolności

gdzieś wysoko

mew rozszalałych

dziki skowyt

fala prócz stóp

obmyła duszę

i inny już

ruszyłeś w drogę

poczułeś nagle

- nic nie muszę

wmówiłeś sobie

- wszystko mogę

*

to

o czym marzysz  nieraz

skrycie

raz jest daleko

a raz bliżej

jak trawa

która stopy liże

w żmudnej wędrówce

poprzez życie

* * *

 

nie znałem cię

nie wiedziałem

jak wyglądasz

dopóki nie zgasiłem

światła

dotykiem uwolniłem szept

księżycem nagość

nagością bliskość

bliskością oddech

oddechem

uwięzionego w ciemności

anioła

dostrzegłem

po raz pierwszy

tak naprawdę