* * *

 coś zakwieciło

coś się budziło

coś dojrzewało

wokół

wśród traw

wśród gałęzi

w tobie

Wbrew pozorom

 po tamtym szybkim

nieprzemyślanym wyroku śmierci

nie poddałaś mnie kremacji

nagie zwłoki ukryłaś w wierszu

a to coś znaczy

niedługo święto zmarłych

ale przecież

nie będziemy go świętować

ani ty ani ja

co najwyżej

będę nawiedzał cię w snach

nad którymi nigdy

nie będziesz miała władzy

bo nikt takiej nie ma

mój sen wbrew pozorom

też nie wydaje się wieczny

gdy nawiedzeni wspominają o inkarnacji

uśmiecham się zwykle

z politowaniem

dziś uśmiechałem się

z nadzieją

Zostaniesz

 wrócisz zmęczony podróżą

rutyną przewiążesz kwiaty

z każdą wręczaną jej różą

sumienie spłacasz na raty

upchasz swą skruchę w wazonach

pośpiesznie suknię z niej zsuniesz

przyjrzysz się rano wtulonej

stroskanej w sennej zadumie

bo już cię tamto nie mami

bo wszystko teraz chcesz zmienić

bo tyle kwiatów przed wami

bo tyle rat do spłacenia

bo tu twój cichy przytułek

który cię ciągnie w te strony

w którym przytula ktoś czule

tego co chce być tulony

a słowo przytul osiada

zgłodniałe na parapecie

gdzie czeka wspólna biesiada

gdzie ziarnem ptaki karmicie

Wiosna na Mariensztacie

 

suknia wiatrom poddana
świeży kwiat we włosach

poszedłem ślepo za nią
gdy szła
Mariensztatem

rozkochała mnie w sobie
młodziutka i bosa

gdy mi umknie 
nie szkodzi
spotkamy się latem

* * *

za siedmioma słowami

za siedmioma wierszami

żyłem

byłem

a może tak mi się tylko

wydaje

sami wiecie

jak to jest

z wyobraźnią

niespełnionego poety

Nie cofaj dłoni

nie próbuj się bronić przed kwiatem
przed ptakiem nie cofaj już dłoni
bo ogród wychłodzi się latem
a niebo bez skrzydeł zaboli
bo wiosna nie będzie już wiosną
gdy deszczu zabraknie w ogrodzie
gdzie wiersze pączkują i rosną
gdzie szczebiot nutami się rodzi

weź różę i naciesz nią dotyk
bez lęku przed kroplą czerwoną
daj ptakom to miejsce na dłoni
gdzie mogły by sfrunąć zmęczone
gdzie płoche marzenie skrzydlate
bezpieczne uwije w nim gniazdo

nie chowaj już ręki przed kwiatem
a ptakom dłoń nadstaw przyjazną

* * *

 zbyt ambitna jesteś

by stać się  członkiem

wilczego stada

to tylko samotność

bezludna poduszka

w archipelagu wspomnień

twarz w deszczowym muralu

na szybie

i cisza która pragnie

być krzykiem

wyją nocami do księżyca

ty z dobroci serca

udzielasz im tylko

schronienia

* * *

 przeleciały nade mną ptaki

spojrzałem zazdrośnie

w niebo

czasem

gdy staję się wierszem

przypinam do pleców

słowa

rozskrzydlam je

staję na palcach

podskakuję

nie opuszcza mnie nadzieja

że zawisnę tak

na dłużej

i to one

będą zmuszone

podążać za mną

ptasim wzrokiem

* * *

 za wcześnie

za bardzo

za późno

tak wszystko

zaczynać

 od nowa

ty

miałeś być tylko

kochankiem

i nie bój się

tego słowa

Dasz radę

 przed tobą jeszcze

śliskość kamienia pod stopą

pierwszy pocałunek

pierwsza prawdziwa łza

powtórna nauka chodzenia

roztrzaskany o ścianę talerz

trzaśnięcie drzwiami

wędrówka bez nawigacji

i rozkładu jazdy

noce na pustym peronie

twój pociąg nadjedzie

przed tobą życie

pięknie brzmiące słowo

łatwe do przeliterowania

dasz radę

masz serce babci

determinację matki

fantazję starszego brata

i znoszone buty ojca

których zapomniał zabrać

wychodząc z torbą podróżną

pamiętnego ranka

po papierosy

dasz radę

PODUSZKOWE PRELUDIUM

 

cieszy że gdy chcesz dzielić z kimś

gorący jeszcze sen

dzwonisz wtedy do mnie

gdy chcesz wypłukać nadmiar soli

po przełknięciu śliny

dzwonisz do mnie

gdy osiadasz Chopinem

na lipcowym wieczornieniu

też jestem z tobą

dzielę się poduszką

bez lęku że to preludium

tak bardzo deszczowe

i że gdy nie chcesz niczego

z tym niechceniem

też dzwonisz do mnie

cieszy gdy w mailowej skrzynce

odnajduję twój spacer po lesie

jezioro i pierwsze jagody

bo tyle w nim spotkań i niespotkań

tyle szczebiotu i różnorodnych skrzydeł

i mnie cichego w tobie

i ciebie rozgadanej we mnie