PÓŁCIENIE

zatrzymujemy się w pół drogi

w pół kroku

w pół zdania

pod półksiężycem

zawieszamy półprawdy

półsłowa

nie obwiniamy księżyca

jego cykl jest prosty

i szczery

my swojego

dopiero się

uczymy

ZE SNU SIĘ BUDZĄC

/Cyprianowi Kamilowi Norwidowi/

kroczę po tych samych kamieniach

po wykruszonych przez ciebie bliznach

odnajduję wysuszony cierń

z zaczepionym strzępkiem czegoś

co wczoraj pulsowało życiem

a dziś skurczem upiera się przy swoim

że Ojczyzna to wielki zbiorowy obowiązek

i myślę na przekór tobie a czasami i sobie

że duszą poety nie musi być cierpienie

piękno niekoniecznie jest kształtem miłości

ideały nie zawsze sięgają bruku

a muzyka nie umiera wraz z instrumentem

który wcześniej podarował jej życie

ze snu się budząc wróćmy znów do snu

w zespoleniu dotykiem tych samych kamieni

nicią czarną która zawsze i wszędzie

pod sklepieniem niekończącej się nocy

budzi się we mnie mały chłopiec

który nie wszystko potrafi zrozumieć

wkleja nosek w zawilgoconą szybę

uśmiecha sie do mrugającej latarni

szuka klucza do myśli zapisanych

piórem pawim umaczanym w niebie

noc kolejna odchodzi nie odchodząc

nie oglądając się na pytające spojrzenie dziecka

na jego małą bezrozumność

bo najpierw sama musi przyswoić prawdę że

przeszłość to jest dziś

tylko cokolwiek dalej

MODLITWY Z PRZEDSIONKA PIEKŁA

w moich modłach

chaos i nerwowość

a w grzechach

wciąż ta sama słodycz

whisky w szklance od herbaty

pogubione dni tygodnia

skrzypiąca do rana

niezmieniona płyta

w moim modłach brak krwiobiegu

i tkanki kostnej

tętno niewyczuwalne

bo jakże inaczej

w moich modłach

pomylone w tańcu kroki

brak kontaktu z adresatem

popękane lustro

po rzuconej musztardówce

rozsypane szkło

przed którym klęczę 

ta oznaka pokory

musi na razie wystarczyć

WIECZORNIENIE

ten wieczór tak naprawdę

nic nie obiecuje

nawet nie wiesz na pewno

czy jest już wieczorem

w alejce świeci lustro

przez deszcz wyrzeźbione

podchodzisz żeby spojrzeć

w oczy drzew i w swoje

liść przecina kałużę

pod zwiniętym żaglem

dryfuje pchany słońcem

zakręca pod lipą

gdzieś tu stała tabliczka

nie deptać trawników

jak latarnie na skałach

pośród fal i wiatrów

ten półmrok od zachodu

nic jeszcze nie wróży

przychodzi bo przyjść musi

zgodnie z ruchem planet

wkracza wolno dostojnie

on tu przecież panem

przysiada się na chwilę

zostaje na dłużej

BEZ WIELKICH SŁÓW

Wiatr wykrusza gałęzie, ogród się nie gniewa,
czas to wszystko wysprząta i uleczy rany,
psim językiem zaliże kruchość ran szarpanych,
resztę zmyje z alejek najbliższa ulewa.
Tu cisza jest muzyką, tą od Beethowena.
Szary beton zazdrośnie podchodzi pod bramy,
zarasta ciemną korą grot wyrytej strzały.
Serca już nie rozpoznasz. Imion też już nie ma.

Głód życia we mnie wielki, jak u młodych saren,
śpiew duszy też zapewne znany tylko ptakom.
Wciąż wyję do księżyca, z wdzięczności za lato,
i spijam dzikość wina. Rozmawiam z kasztanem.
Szelest wyznań nas łączy i wzajemne noce,
poranne picie rosy, nocne światłogranie...

Ja oparty o drzewo, drzewo wsparte na mnie,
cicha przyjaźń bez wielkich słów i zauroczeń.

ŻEGNAJ, SMUTKU

Mój smutek nie jest bezimienny. To imię wymyśliłem zanim się

jeszcze pojawił. Czekało na pierwszego napotkanego,

a pojawił się on. Nie zamierzam zdradzić tego imienia.

Traktuję to jako zobowiązanie w imię przyjaźni i długotrwałej

zażyłości. Lubi jak się tak do niego zwracam.

Rozmawiamy ze sobą.

Czy smutek może nie być smutny? No właśnie... to akurat jedno

z moich przypadkowych odkryć. Siada ze mną do porannej kawy.

Ma jeszcze inne imiona, ale nie lubi, gdy mu je przypominam.

Wspólna kawa, owszem. Nawet film wieczorem. Tylko do łóżka

go nie dopuszczam, bo by się za bardzo znarowił. Łóżko nie jest

dla niego. Dla kogo, nie pytajcie. On też nie pyta.

Lubimy żartować. Nie uwierzycie... śmiejący się smutek.

Gdy pytam, czy obejrzy ze mną Witaj smutku, wie, że to żart.

Myślę, że zna ten film. Ale żeby nie było nam za wesoło,

napisałem wiersz Żegnaj smutku. Przeżył to bardziej, niż myślałem,

bo wbrew pozorom ma romantyczną duszę i skrytą gdzieś głęboko

wrażliwość. Bardzo przeżył. Być może nawet boi sie tego wiersza,

bo rzadko ostatnio do mnie zagląda. A ja już nie potrafię

napisać innego, coś się we mnie zacięło. Nie potrafię i już.

Żegnaj, smutku.

NIE CHCE MI SIĘ ODEJŚĆ

siadamy w gościnie
sosny karłowatej
nie chce mi się odejść
pachniesz tamtym kwiatem


tak trudno odchodzić
tak trudno się zbierać
pachniesz tak jak wczoraj
patrzysz jak już nieraz


a ja nic nie muszę
wrastam w senną trawę
bo to ty odejdziesz
masz w tym wielką wprawę

Nic nowego

wczoraj był pożar w kosmosie
rozsypały się iskry
zamieniły w pochodnie
tak ci się przynajmniej wydawało
nie wiesz nawet czy trafnie

rozumiem

więc może to na ziemi
działy się rzeczy różne i dziwne
przewróciła sie góra
zrzuciła z siebie rzekę
potrąciła psa idącego drogą
nie nic nie mówię

słucham

ta eksplozja mogła nastąpić w tobie
przestawiły się ściany
pospadały utrwalone obrazy
porysowały wartości przysypane odłamkami
rozlały się słone krople z pękniętych naczyń

być może

posiedź teraz przez chwilę
oddychaj wolno
to nic nowego

nie ty to wymyśliłeś
będziesz żył