PRZEŚWIT

zapach kawy

smak kobiety

czy aby na pewno

smak kawy

zapach kobiety

być może

papieros

znający swoje miejsce w szeregu

czeka

smak i zapach

miejsce i i czas

cisza i szepty

kropla i wszechświat

ja

którym jestem już znudzony

i ja

który wciąż zadziwia

BALLADA O JUTRZE BEZ JUTRA

W światła nocy na szybach wpatrzona,

pogodzona, że świt nie nadchodzi,

wolno schodzisz do piekła po schodach,

ułożonych z miesięcy i godzin.

Wciąż zachłannie przyglądasz się kwiatom,

szukasz cienia w gościnie jabłoni,

a twarz w lustrze dziękuje ci za to,

że spojrzeniem nie pytasz już o nic.

Tylko w snach wciąż powraca od nowa

wszystko to, co wyparła już pamięć.

Półspojrzenia, półgesty, półsłowa,

tamta dłoń zawieszona na klamce.

1 sierpnia

każdego

kalendarzowego dnia roku

ktoś się rodzi

ktoś umiera

w pierwszym dniu sierpnia

rodzili się nieliczni

umarło wielu

nazbyt wielu

ARCHIPELAGI

myślę o bezludnej wyspie

za oknem ciche skargi psów

wygaszam matrycę smartphona

podświetlam wzrokiem kurz

bibliotecznych półek

myślę o książce

którą mógłbym ze sobą tam zabrać

a to myślenie też jakby bezludne

ta wyspa to wymyślony azyl

od świata takiego jak mój

i czym częściej wydaje się realna

tym bardziej niedostępna

książki wybrane na taką podróż

nie są wymyślone

każdy pustelnik ma w sercu menu

którym karmi samotność

i oszukuje tęsknoty

ja nie mam takiej

sam ją dopiero napiszę

będzie się zaczynała od słów:

są wyspy zapisanych skarbów

są poszukiwacze słów pięknych i prostych

i wciąż ta sama samotność w tłumie

w archipelagu przeludnionych miast

*

myślę o bezludnej wyspie

za oknem ciche skargi psów

milczenie twoich kroków

(NIE)JASNOŚĆ

jasne włosy

i oczy miał jasne

wzrok gorący

czasami aż płonął

a w tych oczach głębiny przepastne

dno schowane za głębią

zmąconą

jasne oczy

i spokój pozorny

nikt nie wiedział

co krył linią powiek

on sam tego nie wiedział

nie odkrył

był jak inni

jak każdy

jak człowiek

***

w dzikie wino

poszedłem

z dziewczyną

bardziej dziką

niż pnące się wino

gdy przygarniał nas fiolet

dojrzały

ziemia drżała

i dłonie

też drżały

czerwień liści spłynęła

muzyką

wolno brnąłem

w dojrzałość

i w dzikość

NA GRANICY ŚWIATÓW

jeśli jesteś tą właśnie górą

której własne zmęczenie w hołdzie składam

poddaję się twojej opiece

twojej ciszy

*

wszystko co milczy

przechowuje ludzkie tajemnice

zapewniał kapłan od góralskiej gwary

który nie wszystek umarł

na grani gdzie kończy się mój świat

a nie zaczyna żaden inny

z plecakiem pełnym tajemnic

przystaję bez chęci spoglądania za siebie

przysłuchuję się szczytom

spoglądam w ich surowe i mądre oczy

milczą

zdejmuję maskę

góry stworzone z okruchów gwiazd

nie muszą nic zdejmować

człowiek musi

korzysta z okazji

by przypomnieć własną twarz

zjawiam się tu po walkę

po radość życia

i sens istnienia

opuszczam własną skorupę

bo dopiero tu

w dzikiej i groźnej przestrzeni

gdzie noga sprawdza przyczepność kamieni

odnajduję szczerość

nagość

azyl

Emma

Umierała we śnie, bez bólu. Być może we śnie. Być może

bez bólu. A może to tylko poprawność walczyła do końca

o pozostawiony wizerunek? Rano przyjdzie Kate, spojrzy

w tężejącą twarz, i taką już zapamięta na zawsze. No tak,

być może poprawność. Być może dbałość. Czy mogłaby sobie

coś zarzucić? No, już dobrze, To wszystko tak mało istotne.

Emma umierała pięknie. Cóż to znaczy umierać pięknie?

Dożywotnim wyrokiem skazana na skrupulatność, bez prawa

odwołania, przyswajała piękno na miarę własnych pojęć.

Zawieszona na granicy światów, patrzyła z góry na starannie

wygładzoną pościeli, regularnie myte okna, śnieżną biel

koronkowej serwety, stojący na niej kryształ, figurki ustawione

pod świętym obrazem. Może to życie nie do końca było piękne.

Śmierć tak.

Tylko czy sama poprawność wystarczy, by umierać pięknie?

Czy wystarcza, by pięknie żyć? Z młodością bez szaleństw,

z dojrzałością w sukniach zapiętych pod szyję, ze starością

nie radzącą sobie ze schodami. Z poczuciem czegoś własnego.

Tak bardzo własnego, jak codziennie podlewane kwiaty i poranny

różaniec. Z uczuciem niedosytu i głodu, maleńkiego takiego,

z którym da się jakoś żyć. Czegoś, kogoś, z twarzą, bez twarzy?

Nieważne. Darujmy to teraz sobie.

Emma umierała pięknie

Wyspa Świętej Heleny

jutro znów spotkam go przed sklepem

poprosi o drobny datek

powie że nie ma już nic

a kiedyś miał wszystko

postaram się uwierzyć

sądzę że nie miał wiele

ale nie mnie to oceniać

w wyciągniętą dłoń wsunę monetę

zamieni ją na butelkę piwa

jest mi to naprawdę obojętne

ona też z czasem zobojętniała

powiedziała dość zabrała dzieci

spaliła za sobą mosty

wtedy jeszcze nie rozumiał

co się kryje w pojęciu wszystko

nie czuł

nie trzeźwiał

gruzy po których stąpa kaleczą stopy

osiadają solą na powiekach

podrywają się białym pyłem

to wyboiste szlaki

po których ja też się jeszcze wciąż poruszam

nie zapytam go jaką miarą

mierzy się słowo wszystko

czy mieści się tam słowo przyjaźń

i dlaczego ja również odnajduję na butach

ślady popiołu

to także moje Waterloo

NIŻEJ NIŻ POŁONINY

chłonę szczerość przestrzeni

gdy przysiadam na wetlińskim progu

w chwilach zwątpienia okrywam się niebem

a ta przestrzeń wiarygodna taka

nie potrafię żyć

nie potrafię umierać

nie potrafię dokonywać wyboru

nie rozróżniam dróg dobrych od złych

na granicy światów

między wzlotem świetlistym a bolesnym upadkiem

gdzie spadają niedociosane anioły

na drewnianej przysiadam skrzyni

w jakiej ludzie przywykli przechowywać swoje życie

swoje dziś

swoje wczoraj

swoje własne prawdy

przechwycone z opróżnionych musztardówek