kusi cię mgliste światło które deszcz rozmywa i źródło tajemnicy niezgłębionej bieli bo mgła która cię nęci może być szczęśliwa zależy z kim w nią wchodzisz z kim tę podróż dzielisz ta noc ma twoją senność moje rozbudzenie na gładkiej tafli wstydu pierwsze ślady pęknięć i nagle w tej ciemności dotyk błysk iskrzenie ja z tobą plus z minusem piękne światło piękne * za wcześnie za bardzo za późno tak wszystko zaczynać od nowa ty miałeś być tylko kochankiem i nie bój się tego słowa
śni mi się czasem sad
obok świetlista łąka
i ten na wróble strach
co się po łące błąka
zgarbiony polny krzyż
dzwony kościelnych wież
wpycham się w takie sny
ja też
ja też
ja też
*
najpierw zanucę siebie
z nadzieją że słyszysz
drżenie warg tu wystarczy
zawsze wystarczało
potem w noc się zapatrzę
i przeczytam ciszę
litera po literze
a jest ich niemało
wiem
że to musi być trudne
kryć w oczach odbicie planet
odległych
martwych
bezludnych
jak noc bezsenna nad ranem
wiem
marzysz o perseidach
lecz droga ich wciąż daleka
rozerwę ciemność
nadlecę
jeśli mi ufasz
zaczekaj
ich szczęście lubi wieczną niewolę
w klatkach smartphonów
młodzieńczą złudę frunącą śladem
skrzydlatych duchów
twoje jest kruche jak kromka chleba
w dłoni zmęczonej
zasycająca uczucie głodu
resztką okruchów
ich szczęście ciągle jeszcze rozkwita
z posianych ziaren
które po latach zmienią się w złote
pszeniczne kłosy
twoje starzeje się razem z tobą
i z tamtym ciałem
co już pół wieku wtula się w ciebie
i nie ma dosyć
na młodych skrzydłach markowe ciuchy
władców przestworzy
a ty wciąż w spodniach noszących ślady
chronicznej biedy
twoim bogactwem chwila gdy znowu
drzwi ci otworzy
i zajrzysz w oczy piękne i dumne
takie jak wtedy
w wiecznej wędrówce
przez bezludne wyspy
i w zniewoleniu
stwardniałym jak skała
szukałem światła
innego niż wszystkie
gapiąc się w niebo
gdzieś istnieć musiało
ze świadomością
samobójczej jazdy
goniąc komety
w zwariowanym pędzie
zawsze szukałem
tej jedynej gwiazdy
z cichą nadzieją
że to ty nią będziesz
i nagle jakby
otworzył się czas
szczeliną
którą wywróżyły karty
i nagle pożar
ogień
światło
blask
i nagle diament
popiołom wydarty
wpadłem w ten płomień
jak bezwolna ćma
świeciłaś dla mnie
jaśniej od księżyca
dziwią się gwiazdy
czemu właśnie ja
ty nie chcesz mówić
a ja nie śmiem pytać
skrzydła anioła
lot motyli
bez szeptów westchnień i bez słowa
nawet zbudzony wiatr się dziwił
skąd w tym aż tyle
zawirowań
skrzydła anioła
lot do góry
a wkrótce droga poprzez piekło
łzy na poduszce po raz wtóry
bo nie umiałaś
go odepchnąć
skrzydła zbolałe
i zmęczone
bo ile razy można spadać
ile znieść można upokorzeń
wracając wciąż
po mokrych śladach
popiół na stopach
w dalszej drodze
blizny pod gładką taflą ciała
ślepota z jaką brnęłaś w ogień
bo nie umiałaś
nie umiałaś
za sprawą Fryderyka
który spogląda z nieba
inaczej czas mierzymy
bo taka w nas potrzeba
w klepsydrze zamiast piasku
preludium nokturnowe
mierzy się z opadaniem
i z wilgotnością powiek
dumna z matczynej roli
klepsydra nuty szczerzy
bardziej białe niż piasek
choć trudno w to uwierzyć
my też w niewoli czasu
za młodu i na starość
na skrzydłach nut spadamy
i dobrze nam z tą miarą
obiecywałaś
że to już że wkrótce
nie chciałaś słuchać
że wiosna dawno minęła
przysiadam na kamieniu
z pokorą wobec maleńkich ziaren piasku
daniną minut przesypujących się w klepsydrze
będącej miarą bezradności
jakże słyszalna staje się teraz
poufna rozmowa czasu ze zmęczeniem
jakże zrozumiałe wydają się starania
zgarbionego drzewa o rozpuszczonych włosach
wspinającego się po okiennicach niczym kotka
na wierzbie zawiesiłaś
przywiązane cienką nicią gruszki
chociaż tyle mogłaś dla mnie zrobić
odchodząc
oswajając rozkołysanie gruntu
przy braku innych oznak życia na ziemi
cieszę się i z tego
świat jest wielki chłopcze
ty też kiedyś będziesz wielki
tylko najpierw naucz się wiązać sznurówki
pisać życie przez samo ż i tego że wielki
to nie to samo co wysoki ciężki ani gruby
a słowo świat to nie tylko podwórko i brama
wybiega daleko w ludzkie sny i marzenia
w śmiech i łzy
spełnienie i bezradność
znaczenie słowa wielki należy bardziej
zrozumieć niż się go uczyć bo w ślepym zadufaniu
wyrasta dumnym kwiatem pośród chwastów
bez świadomości tego że samo też jest chwastem
podobne kwiatom takim jak sens prawda czy piękno
podnoszącym barwne płatki na tyle wysoko
że nie są w stanie dostrzec zubożałych odmian
własnego gatunku
i naucz się jeszcze tego
że nie zawsze warto być wielkim
małe potrafi być piękniejsze a przez życie idzie się
drobnymi kroczkami po kamieniach wcale nie milowych
nie przeskakując skał patrząc od czasu do czasu w niebo
bo tylko ono tak naprawdę spełnia kryteria wielkości
bolesnymi odciskami się nie przejmuj
W ogrodzie zmieniającym kwieciste kobierce
w skrywaną wśród zieleni namiętność wstydliwą,
gdzie jesień mglistym światłem rozpromienia serce,
czeka na mnie ławeczka z oknem na szczęśliwość.
Ona czeka tam na mnie, a ja czekam na nią,
zatykając minuty w zielonych lichtarzach
- mocno wiekowa ławka, z farbą popękaną
i ja wcale nie młodszy, z pomarszczoną twarzą.
Siadam, w poszumie liści, co frunąc muzyką
osiadają na włosach tak znacząco białych.
Zjawiasz się zawsze wtedy, gdy oczy przymykam,
by odtworzyć raz jeszcze minione rozdziały.
Nie chcę oczu otwierać, słucham nut deszczowych,
zastępujących piasek w klepsydrze zielonej.
Gdy je w końcu otwieram, słyszę jak odfruwasz,
gasisz światła, zaciągasz za sobą zasłonę.
Krótkie są te spotkania na wiekowej ławce,
i bezdźwięczna rozmowa na scenie pamięci,
ale cieszę się wszystkim, a chyba najbardziej,
że mamy taką scenę, że jest takie miejsce
gdzie pod liśćmi kasztanu mam swój własny eden,
gdzie powraca wraz z tobą niebo numer siedem,
gdzie w jesiennym zamgleniu lewitują dusze,
gdzie ucząc się milczenia wciąż się uczę wzruszeń.
kałużą płynął suchy liściasty żagiel
ja płynąłem
czasami tak się zdarza
gdy nachodzi mnie syndrom
powrotnej drogi
z drzewa zeskoczył kasztan
ja zeskoczyłem
nie bałem się upadku i pęknięć
przerabiałem to przez lata
zwłaszcza wtedy
zanim sam stałem się jesienią
chryzantemy ustępowały z drogi
ja ustępowałem
wymiana gestów i uśmiechów wystarczała
nie trącaliśmy się gałązkami
kwiat z plastiku
który tyle razy mnie prosił
o przyjęcie do znajomych
był mniej delikatny
wczepił się w rękaw
nie rozumiałem o co pytał
nie był szelestem
nie był wierszem
nie był muzyką
