PRZEDWIOŚNIE

połączyło nas przymierze
marcowych zatęsknień
twój lęk śnieżystopióry
moje wyciszenie

mieścisz się w dłoniach
zaplecionych tak prędko
jak gwałtowne było trzepotanie
ptasiego serca

podziel się ze mną wiosną
odstąpię ci część swojej
ciągle jeszcze białej

odstąpię marzec
dorzucę okruch chleba
ty obiecaj że wrócisz
gdy to ja zatrzepoczę
głodna skrzydeł
i dotyku

RANKIEM DNIA SIÓDMEGO

Spojrzał Pan na swe dzieło rankiem dnia siódmego,

brwi przymarszczył zmartwiony, brakowało czegoś...

Wzmocnił światłem księżyca wysrebrzone noce,

rozwiesił winne krzewy z ich słodkim owocem,

wypiętrzył słoneczniki i jabłonkę dziką,

dorzucił ptasie wyspy z ich dźwięczną muzyką,

stworzył kielich, by życie barw w nim nabierało,

na głowę świata włożył gór koronę białą,

lecz pragnął jeszcze bardziej ożywić planetę.

Wymyślił wtedy kwiaty.

Stworzył też kobietę.

Zachwycony był Stwórca tym cudem natury,

Nie mógł oczu oderwać, gdy tak patrzył z góry.

Myślał, co by tu jeszcze... Ona taka sama.

Wyjął żebro z jej boku i stworzył... Adama.

I niech myślą ludziska, co im się podoba,

bo inną znają wersję o tym dziele Boga.

Jakie to ma znaczenie, że myślą inaczej?

To Absolut jest źródłem

i wykładnią znaczeń.

***

A potem...

Potem byłam już kobietą
Patrzyłam na świat z wysoka
Na prawdy życiowe z daleka
Na ciebie przez bliskość oddechu

Za szczyty
Po których prowadziłeś
Za czerwień wysrebrzoną księżycem
Za soczystość zieleni

Dziękuję

***

 

zapragnęłaś 

sprzedać dokuczliwą niewinność 

za jeden symboliczny grosz 

  

ten 

który się pojawił 

wyjął kartę kredytową 

odmówiłaś 

  

to miał być 

naprawdę 

tylko grosz 

Tobie /08.02.2018/

kochałaś moje listy
składałaś kartki na pół
chowałaś do pudełka
po Lindt Creation Dessert

to pióro nazwał wiecznym wizjoner albo kłamca
ktoś wiedziony naiwną i niedoskonałą
podobną do mojej wizją nieśmiertelności

z resztek papeterii rozprostowuję
zasuszone skrzydła pożółkłej koperty
ogrzewam je dotykiem
wkładam do środka wiersz
właśnie ten

czekam aż pojawi się puls
pierwsze oznaki zmartwychwstania
aż obudzi cię szelestem
nadlatując w poszukiwaniu straconego czasu

ten wiersz przeżyje nas
to pewne
choć też będzie się musiał zmierzyć
ze kruchością własnej skóry

może ktoś kiedyś
kiedy nas już nie będzie
oderwie się od klawiatury i ekranu
odkryje wyblakłą datę
ósmego lutego roku nieczytelnego
zachłyśnie się zadziwieniem

no bo skąd niby miałby znać zapach atramentu
w świecie innych już zapachów
i odmiennych smaków pamięci

***

  

gonię kosmos 

czas i przestrzeń zakrzywiam tęczą 

uzupełniam pięciolinią 

podpieram obietnicą wieczności 

  

gonię światła miasta 

mleczną drogę aut i latarni 

zastanawiam się 

czy wielki wybuch już był 

czy dopiero nastąpi 

  

gonię krople fado 

uwięzione w deszczu 

bo włosom obiecałem wiatr 

twarzy chłodny dotyk 

nostalgii rzewne nuty 

  

gonię słowo saudade 

wciąż odgradza się mgłą 

zagęszczoną tym 

co pozostaje z łatwopalnych 

przeczuć 

  

* 

  

gonię 

a jednocześnie 

uciekam 

NAUKA CZYTANIA

czytam usta 

wytłumione gęsim puchem 

otulam milczenie 

nie zamierzające opuszczać pościeli 

  

czytam oczy 

w których czarna jagoda 

nie oznacza końca lata 

a poderwane do lotu powieki 

cieszą się wolnością 

tylko przez chwilę 

  

czytam wnętrze 

szukające ujścia dla rozgrzanej lawy 

której erupcja nie zwiastuje śmierci 

ani zagłady 

  

czytam palce spokojne i piękne 

spokojne i pewne 

spokojne i chciwe 

  

uczę się znaków 

pokrewnych literom 

od których nie wymagam 

posłuchu i subordynacji 

  

uczę się ciebie 

wciąż 

niepiśmienny 

SŁOWO NA DROGĘ - (Janowi)

Gdy się jeszcze gdzieś kiedyś spotkamy, 

tak jak tu, tak jak dotąd, 

przy wierszu, 

może zdradzisz, co jest tam za drzwiami, 

bo ja nie wiem 

a ty już mądrzejszy. 

Przecież nikt nas nie uczył umierać, 

każdy z nas radzi sobie jak może. 

Jeśli więcej w tej sprawie wiesz teraz, 

W sen zapukaj nad ranem. 

Otworzę. 

rozstępują się fale

z obrazów nierzeczywistych
przenikam zmarszczki firanek
trącam cekiny zawieszane przez księżyc
przymkniętymi powiekami wyczesuję dźwięki
robię im miejsce obok siebie
na poduszce
tylko tu je naprawdę słyszę

to nie ja wchodzę w ten sen
to on wyciąga po mnie rękę
i prowadzi bezwolnego
szlakiem sobie tylko znanych kamieni

rozstępują się fale
przechodzę bosą stopą przez biblijne morze
nie oglądam się za odciśniętymi w piasku śladami
złożonymi żywiołom w ofierze

preludium deszczowe stuka kroplami w okna
spływa po przymkniętych powiekach
spłukuje z oczu nadmiar soli
oczyszcza duszę
oczyszcza mnie

sięgam po filiżankę
czaruję Chopina blaskiem starej porcelany
on czaruje mnie perłową bielą dociskanych nut
blaskiem ponadczasowej zadumy

przenika ściany
przenika sufit
wzlatuje w niebo

podążam za nim

*** (do obrazu Ewy Blusiewicz)

   

na tę chwilę 

przywdziałam ciemność 

wygasiłam wszystkie 

księżyce 

  

gdy dotykasz 

staję się światłem 

gdy odchodzisz 

wciąż jeszcze świecę 

HAIKU c.d.

  

sięgam po różę 

chowa kolce w pośpiechu 

głodna dotyku 

* 

dotykam skały 

wie że jestem człowiekiem 

drży na mój widok 

* 

pod ciężkim niebem 

smutne drzewa przy drodze 

depczą po złocie 

* 

nie jestem deszczem 

kilka kropel zaledwie 

kryję przed światem 

* 

ptak zgubił pióro 

bez niego też doleciał 

ja wciąż w podróży 

ZIARNO

uśmiechasz się do liter
co jak dzikie ptaki
w skrzydlate czarne klucze
szeregi formują

odlatując
unoszą niestrawiony zapis
rozpływają się w bieli
gubiąc srebrne pióro

siadają głodnym stadem
na obrzeżach wierszy
prowadzone instynktem
napływają chmurą

słowa dzikie
krzykliwe
opadają pierwsze
te płochliwe i czułe
wciąż jeszcze kołują

sypiesz myśli
chleb kruszysz
kusisz garścią pestek
na martwych parapetach
pojawia się życie

tak się karmi tęsknotę
tak oswaja wiersze
ziarnem pasji
i uczuć
w okiennym prześwicie

TAK BLISKO TAK DALEKO

u niej twarz tak spokojna 

i święta 

serce w miejscu 

cudownie dobranym 

jego głód ma oczy przymknięte 

jego słabość 

pod czernią schowana 

ona kwiaty włożyła 

na siebie 

jego myśli w przestworza się wzbiły 

w erogennym unoszą się niebie 

osiadają 

szelestem 

motylim 

W PIELGRZYMCE DONIKĄD

 

W tamtych listach 

jest wszystko i nic, 

uwięzione miesiące, godziny. 

W głębi kopert, pojemnych jak sny, 

jakiś kwiat, 

jakiś liść złotosiny. 

  

W lustrze liter 

znajoma twarz, 

Wciąż ta sama, patyną pokryta. 

W ciemnych oczach 

okruchy gwiazd, 

w srebrnych włosach wspomnienie 

księżyca. 

  

Szelest kartek 

prowadzi do dat, 

które wciąż jeszcze można odczytać, 

pod ostatnią rozmyty znak 

- ślad po soli 

w pielgrzymce 

donikąd. 

PIELGRZYM

 
nie jesteś sam
nie jesteś
starość idzie z tobą
podpierasz ją gdy słabnie
i podnosisz z ziemi
przytulasz
gdy jest smutna
potem znów odpychasz
nie pisana wam przyjaźń
tylko przeznaczenie
 
nie zbawiłeś nikogo
nikt ciebie nie zbawił
nie zbudowałeś domu
nie spłodziłeś syna
na linii horyzontu
rozpiętej jak żagiel
zarys dłoni zamglonej
 
ponagla
przyzywa
 
 ___
ekfraza do rysunku M.M.Jedlińskiego

RYKOWISKO

uciekłem spod Tarnicy

przed rykiem niedźwiedzia

w wiadomościach podali

że to okres godowy jeleni

a przecież ryk ten sam

jeśli usłyszę jeszcze kiedyś

ogłupiałego z pożądania samca

ucieknę znowu

dzikość

głód

czy miłość

jaka to właściwie różnica

Od 10 lat archiwizowałem wiersze na blogu Jasne Wrzosy ( coby99.bloog.pl ). Ten blog wkrótce zniknie. Dlatego pragnę wykorzystać drugie moje Jasne Wrzosy do dalszego archiwizowania twórczości. Nie mam innych pomysłów. Po długiej przerwie wracam na ten blog, nieco skostniały i martwy. Dotychczas przygarniała prozę. Teraz dostaje bardziej uniwersalną misję do pełnienia. Dostaje moje wiersze.