niezłomna

kto ty jesteś

błyskawica

jaki wróg twój

znieczulica

a znak jaki

godne życie

to o które

dziś walczycie

* * *

twoje ciało niemłode

moje ciało niepiękne

życie nasze bez luster

nasze noce bez westchnień

twoja miłość niemądra

moja niemal aż durna

ciągle z czegoś chichoczą

w świecie uczuć rozumnych

twój sufit wygaszony

moje ściany spękane

bezdźwięczne parapety

skrzypiące drzwi bez klamek

twoje wczoraj kalekie

w moim brak szyby w oknie

a przecież tak nam dobrze

tak dobrze nam

tak dobrze

* * * (protestującym w sejmie)

Pragniesz wzrokiem się przebić przez ścianę,

Za tą ścianą jest świat obiecany,

przeprowadzę cię przez nią bezpiecznie,

bo ja matką,

a ty moim dzieckiem.

Będę obok, byś trzymał się dłoni,

dam odwagę, byś lęki rozgonił,

oddam wszystko po po chwilę ostatnią,

bo ty dzieckiem,

a ja twoją matką.

JAKBY

ten spektakl sam się zrodził

noc dała nam salę

gdzie światło po to gasło

by znów się zapalić

twarze były maskami

oddechy zegarem

ciemność bluszczem zaborczym

wrastającym w ściany

gdzie czekała muzyka

pozaziemskich batut

dla nas grana

bo wokół nie było nikogo

tylko szepty czasami

zdradzały nas światu

czasem nuta westchnienia

czasem jakieś słowo

zegar stąpał po strunach

w wędrówce donikąd

sonata księżycowa

zaległa w pościeli

melodia wyciszenia

wciąż była muzyką

w przebłysku klawiatury

którą świt już bielił

to coś w nas jakby było

zaraz potem obok

w muzyce letniej nocy

zza grubej kurtyny

rano znów byłaś sobą

i nie byłaś sobą

a ja wciąż ten sam niby

lecz już całkiem inny

Noc (nazbyt) Świętego Jana

Powiedz, Janie, co się stanie,

gdy zdejmiemy ci ubranie

i dodamy goła Hanię?

Stanie się coś,

czy...

nie stanie.

TA, CO MILCZENIEM I KRZYKIEM

Podomykajmy słowa, które nas przerastają,

pozostawmy wszystko wykluwającej się pamięci.

Jest wierna i cierpliwa. Odezwie się kiedyś dopisanym

posłowiem, przed którym dziś się tak bronimy.

Podomykajmy słowa. Nie są czymś trudnym, ale nie potrafimy,

nie umiemy, nie dorośliśmy. Popiołom pozostawmy pamięć,

będącą wszystkim i niczym, milczeniem i krzykiem,

pyłem na resztkach zieleni, dopisaną stronicą po słowie

koniec. Koślawą literą na marginesie pożółkłej kartki.

Podomykajmy słowa. Odejdźmy tak, jak się niedawno

pojawiliśmy, nieświadomi skutków siły przyciągania.

Pamięć ma eteryczny i czuły dotyk. To z nią zostaniesz,

skoro nie możesz ze mną, To ona z czasem stanie się ścianą

i sufitem skurczonego świata. To w jej oczy będziesz

zaglądał, skoro nie decydujesz się zamieszkać w moich.

W jej głosie echo mojego głosu, jej szept moim szeptem,

wilgotny oddech na szyi moim oddechem. Sprawia,

że znów się pojawiam. Wtapiam się w poręcz łóżka, chowam się

za firanką, siną smugą zawisnę nad świecznikem. A ty będziesz

mnie odwiedzał w lędźwiach kolejnych moich mężczyzn,

w ich twardości, przekleństwach i nawykach. Odległy i nieralny,

ale wciąż ty.

Wciąż ty.

JEŚLI JUŻ PYTASZ

jeśli już pytasz o nieśmiertelność

być może smoke over the water
Mistrz i Małgorzata
Casablanca (zagraj to jeszcze raz Sam)
lub też poeta w zachwycie nad tym
jak tańczą liściaste suknie panien
na moście w Awignon
(odetchnij drzewem to usłyszysz)

każdy ma własną nieśmiertelność
i własną śmierć
a po drodze doczepione
życie

swojej śmierci
nie chcę przywłaszczać tylko dla siebie
chcę ją dzielić z tymi
co zostaną

oni będą mogli dzielić ze mną
moją nieśmiertelność

Ta noc

Ta noc ma serce i ciało kobiety,
tańczy na dachach wypiętrzonych szczytów,
podążam za nią, by dotknąć tajemnic
płynnej granicy bytu i niebytu.

Pęknięte niebo częstuje mnie mlekiem,
w którym się kąpie stado białych słoni.
Po twoich udach spaceruje księżyc.
Zbieram językiem pył, co został po nim.

Tę śmierć przetrzymasz, już nie jest ci obca,
będę przy tobie w minutach powrotu.
Z falującego wypiętrzenia bioder
pozbieram perły stygnącego potu.

białe zamyślenie

niewiele jakby

ledwie coś

i  może tak

a może nie

bodajby przed

chociażby po

jakże tak

czemuż

kto to wie

a gdyby nawet

jakby co

a jeśli wszystko

jeśli nic

to niby kiedy

niby kto

skoro nie ty

skoro nie dziś

ZIARNO

dom który zbudowałem

wzmocnił nas o dach i ściany

ale i tak mieszkasz we mnie

a ja w tobie

 

mała istota

która mówi do mnie tato

jeszcze nie wie

że weźmie mnie kiedyś na ręce

zaniesie do łóżka

nakryje kołdrą

poda kubek z lipowym naparem

 

z ziarna

które rzuciłem

zrodzi się chleb

ale również drzewo

to nic

że będzie wzrastało długo

nigdzie się nam nie spieszy

ani mnie

ani jemu

przebiśniegi

ona ma już prawie siedem lat

czuje się dorosła i potrzebna

potrafi zrobić zupę mleczną nie boi się ciemności

zakrada się po jabłka do sąsiada

którego oczy przyklejone w takich chwilach do szyby

są dobre i zawsze takie smutne

chciałaby dużo jeść i szybciej urosnąć

wykradzione owoce muszą na razie wystarczyć

potrzebuje więcej sił by zaopiekować się braciszkiem

w czasie gdy ciało matki

przechodzi codzienny cykl umierania

podparty bolesną rutyną

            nie umieraj tak często mamo

           

ona boi się przekrwionych oczu wujka

jego złego dotyku i kwaśnego oddechu

pięści która ucisza płacz Karolka

a te sińce na jej plecach o które pytają w szkole

nie powie prawdy bo i mamę zabolą a tego by nie chciała

wujek też umiera co dzień ale nie w ciszy tylko z krzykiem

moczy pościel budzi się z przekleństwem

modlitwa o jego prawdziwą śmierć nie zostaje wysłuchana

podobnie jak wszystkie inne modlitwy

            nie pij więcej mamo

ona czyta płacz Karolka jak lekcje z elementarza

jest zdolnym samoukiem

samodzielnie przyswaja pojedyncze litery życiowego alfabetu

przynosi dla matki piwo ukradzione w sklepie

za grymas uśmiechu przetrawionego z alkoholem

za tak rzadką czułość dorosłej ręki na swojej głowie

za nieokreśloną wizję rozsłonecznionego jutra

gdy razem z bratem przebiją się kiedyś

przez skorupę lodu

            kocham cię mamo

Wszystko na sprzedaż

Jestem dziś wielki, z pełnym portfelem, stać mnie na wszystko,nie ma zachcianek, co by nie mogły być do spełnienia.Wszystko na sprzedaż, bo świat zamienił się w targowisko,a nowe życie tak łatwo kupić jest z ogłoszenia.

Wszystko na sprzedaż, więc chętnie biorę wszystko co nowe,
biorę jak leci, miedziaki garścią rzucam na ladę,
mam nowe włosy, zęby jak perły, szkła kontaktowe,
mam znów potencję, niebieskich prochów całą szufladę.

Tłuszcz odessany, podbródek gładki, i brwi do góry,ciało kupione prawie że nowe, i sztuczną duszę.Twarz naciągnięta, z liftingowanej gładziutkiej skóry,do tego złoty łańcuch na szyję wyszukać muszę.

I jeszcze tylko fura, komóra, i niczym w raju,
wszystko pachnące, plastikiem, klejem, bo wszystko nowe.Mam telewizor wielkości szafy, fotel ze skaju.Lubię poczytać w ciszy, w spokoju, konta bankowe.

Mam nową żonę, w różowych ciuchach, w pępku kolczyki.Jak mi się znudzi, to płatną miłość opłacę sobie.Trzecia godzina gratis, więc szybko liczę po cichu:
wezmę sześć godzin i całkiem dobry interes zrobię.

A płatne szczęście... czemu go miałbym sobie żałować.Chętnie poszukam, dam ogłoszenia na całym świecie.Sprzedajcie sekret, mogę spokojnie zainwestować.Czekiem zapłacę, bonus dorzucę. Bo stać mnie przecież.

MATCE

mówisz

a słowa śpiewają ogrodem

ręce krzepną korą drzew

usta zawieszają się księżycem

patrzysz

a oczy płyną obłokiem

zaduma zwisa pajęczyną

głębia ośmiela bliskością brzegu

milkniesz

a cisza już kwiatami po deszczu

już wieczorną modlitwą ptaków

i wciąż matczyną troską

GDZIEŚ PONAD STRATOSFERĄ

nie wierzyłem w istnienie nieba

a ono otworzyło się naprawdę

trzeba było tylko naciągnąć orbitę

przebić stratosferę

ominąć słońce w bezpiecznej odległości

księżyca nie musieliśmy się obawiać

na pewno nie w środku dnia

zamiast płomieni oferował

podświetlony popiół

tak jak umiałem

i nic to że nieudolnie

w świecie tworzonym przez siedem nocy

zastąpiłem ci stwórcę

rozstąpiło się morze

głodne dotyku bosej stopy

pierścienie ognia zamiast nieść pokutę

bratały się z grzechem

dotykiem przebudziłem martwe powieki

i był to chyba jedyny prawdziwy cud

mojego samowładztwa

*

wieczorem

w kafejce na francuskiej

wypiliśmy kawę

ty piłaś z podwójnym cukrem

 ja z wielokrotnym wspomnieniem

kopniak

czemu

bydlaku

kopnąłeś tego psa

skórę miał poranioną przez kolczaste druty

liszaje toczone nieznaną chorobą

spojrzenie obolałe z głodu

i jeszcze ten twój kopniak

by mógł świat zobaczyć

naprawdę z psiej strony

tobie dobrze

przy konfesjonale

za kilka zdrowasiek

obiecają ci furtkę do świata bez bólu

o głodzie czytasz w gazecie

matka taszczy z marketu stutonowe siatki

podstawia popielniczkę

butelki po piwie wynosi cierpliwie do zsypu

dajesz się jej pogłaskać bez obaw i bez lęku

bo niby czemu nie

nie musisz się bać że kopnie

że zaciśnie powróz na szyi

obolałej od ran

czemu

będąc człowiekiem

nie potrafisz dorównać wrażliwością

okaleczonemu psu

ludzka twarz człowieka

przyjdzie człowiek zabije człowieka

odetnie go na zawsze od jutra i od teraz

bo powodów tak wiele

tak wiele

wyłuska mu z kieszeni tani telefon

odbierze portfel z nędznym banknotem

odchodząc kopnie

zasmakuje w kopaniu leżącego

wróci jeszcze raz

przed snem ucałuje śpiące dzieci

umyje zęby spojrzy w lustro

zdejmie maskę która dumnie nosi nazwę

ludzkiej twarzy

w niedzielę przed wizytą w kościele

znowu zajrzy w oczy lustra

nie zapomni o masce

założy tę samą

dobrze się w niej czuje

pokłosie

tej nocy gdy zdecydowałem

nie nakrywać głowy kocem

milczał do mnie Wołyń

wolałem kiedy krzyczał

łuną czerwieniąc światłoczułe ściany

 

tej nocy nie plułem cudzą krwią

nie zbierałem ziemi martwymi oczodołami

wtuliłem twarz w szybę oddychałem powietrzem

wolnym od rozliczeń i spalenizny

w świecie pozornym

przez czas po

przez czas o krzywo zrośniętych piszczelach

 

okopcone młyńskie kamienie

przenoszę ze snu do snu

ale to akurat nie pod ich ciężarem

uginam się i przysiadam

na poboczach wiecznej bezradności

by niespodziewanie zapłakać

 

tej nocy zbierałem kłosy wyrosłe z popiołów

skłonny siać nadzieję i zapomnienie

lecz sięgając po ziarno

nie znajdywałem niczego

 

tej nocy o szybę rozbił się ptak

zabolało jak lalka

poszarpana przez ogień

wyciągnięta spod gruzów

PIERWSZY ŚWIT PRAWDZIWY

ona mi pierwsza pokazała język
pierwszy ruch tektoniczny
w świecie młodych planet
podglądałem ją w szatni
ciągnąłem za warkocz
jak ćma frunąłem za nią
w przestrzenie nieznane

ona mnie pierwsza nauczyła wiosny
popękania kasztanów
soczystości trawy
prowadziła przez linię
która wyznaczała
niewidoczne granice
dziecięcej zabawy

ona mi pierwsza
dała świt prawdziwy
drżący płomyk w tunelu
nocy nieprzespanej
ten świt co przebudzeniem
rozbudzeniem
życiem
sączącym w dachy świata
czerwony atrament

ona mi pierwsza zostawiła blizny
pokończone rozdziały
zamknęła na zawsze
dziś składam ich fragmenty z tego
co zostało
z kilku liter wyrytych
na parkowej ławce